روحِ رویاییِ عشق از برِ چرخِ بلند،
جلوه‌ای کرد و گذشت.
شور در عالم هستی افکند
شوق در قلب زمان موج‌زنان،
جان ذرات جهان در هیجان،
ماه و خورشید، دو چشم نگران،
ناگهان از دل دریای وجود،
“گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود”
به جهان چهره نمود
پرتو طبع بلندش “ز تجلی دم زد”
هر چه معیار سخن بر هم زد
تا “گشود از رخ اندیشه نقاب”
هر چه جز عشق فروشست به آب
شعر شیرینش “آتش به همه عالم زد”!
می‌چکد از سخنش آب حیات
نه غزل، “شاخِ نبات”
چشم جان‌بین به کف آورده‌ام از چهره‌ی دوست!
دیدن جان تو در چهره‌ی شعر تو نکوست.
این چه شعر است که صد میکده مستی با اوست؟
مستِ مستم کن، از این باده به پیغامی چند!
زان همه “گمشدگان لب دریا”
به یقین “خامی چند”
“کس بدان مقصد عالی نتوانست رسید”
“هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند”
مگرم همت و عشق تو بیاموزد راه
نه تو خود گفتی و شعر تو بر این گفته گواه
“بر سرِ تربتِ ما چون گذری همت خواه!”
حافظ از مادر گیتی “به چه طالع زاده است؟”
طایر گلشنِ قدس
“اندر این دامگه حادثه چون افتاده ست؟”
من در این آینه‌ی غیب‌نما می‌نگرم.
خود از طالع فرخنده نشانی داده است:
“رهرو منزل عشقیم و ز سر حدِّ عدم
تا به اقلیم و جود این هم راه آمده‌ایم”
نه همین مقصد خود را ز عدم تا به وجود،
نقش مقصود همه هستی را،
ز ازل تا به ابد،
عشق می‌پندارد.
” آری، آری، سخن عشق نشانی دارد”
“رهرو منزل عشق،”
فاش گوید که ز مادر به چه طالع زادم”
“بنده‌ی عشقم و از هر دو جهان آزادم”
ای خوشا دولت پاینده‌ی این بنده‌ی عشق،
که همه عمر بود بر سر او فرِّ همای
“خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای”
بنده‌ی عشق بود همدم خوبان جهان:
“شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان”
بنده‌ی عشق چه دانی که چها می‌بیند،
“در خرابات مُغان نورِ خدا می‌بیند”
بنده‌ی عشق چنان طرح محبت ریزد:
“کز سر خواجگی کون و مکان برخیزد”
باده بخشند به او با چه جلال و جبروت،
“ساکنان حرمِ ستر و عفاف ملکوت”
بنده‌ی عشق ندارد به جهان سودایی،
از خدا می طلبد: “صحبت روشن رایی”
آنک! آن شاعر آزاده‌ی آزاده پرست:
عاشق شادی و زیبایی و مهر
که “وضو ساخته از چشمه عشق”
چار تکبیر زده یکسره بر هر چه که هست،
چون سلیمانِ جهان است، ولی آزاد است.
تاجی از “سلطنت فقر” به سر
“کاغذین جامه‌ی آغشته به خونش در بر”
تشنه‌ی صحبت پیر،
“گر ز مسجد به خرابات رود خرده مگیر”
همچو جامش، لب اگر خندان است،
دل پر خونش اندوه عمیقی دارد،
بانگ بر می‌دارد:
“عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت”
“که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت”
“من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش”
“هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت”
“نه من از پرده‌ی تقوا به برون افتادم”
“پدرم نیز بهشتِ ابد از دست بهشت”
“سر تسلیمِ من و خشتِ درِ میکده‌ها”
“مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت”
یک سخن دارد اگر صد گونه بیان،
همه رویِ سخنش با انسان:
“کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز”
“تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ‌زنان”
گل به یک هفته فرو می‌ریزد.
سنگ، می‌فرساید.
آدمی، می‌میرد.
نام را گردش ایّام، مدام
زیر خاکستر خاموشِ فراموشی می‌پوشاند.
شعر حافظ اما،
هر چه زمان می‌گذرد
تازه‌تر،
باطراوت‌تر،
گویاتر
روح‌افزاتر،
رونق و لطف دگر می‌گیرد.
لحظه‌هایی است، که انسان خسته‌ست.
خواه از دنیا، از زندگی، از مردم
گاه حتی از خویش!
نشود خوشدل با هیچ زبان،
نشود سرخوش با هیچ نوا،
نکند رغبت بر هیچ کتاب،
نه رسد باده به دادرسی،
نه برد راه به دوست،
راست، گویی همه غم‌های جهان در دل اوست!
چه کند آن که به او این همه بیداد رسد؟
باز هم حافظ شیرین سخن است،
که به فریاد رسد
جز حریمش نبود هیچ پناه،
نیکبخت آن که بدو یابد راه
چاره‌سازی است به هر درد، که مرهم با اوست.
به خدا همت پاکان دو عالم با اوست.
کس بدان گونه که باید نتواند دانست،
این پیام‌آورِ عشق چه هنرها کرده‌ست.
ای همه اهل جهان
ای همه اهل سخن
آیا این معجزه نیست؟
به فضا درنگرید!
آسمان را
“که ز خمخانه‌ی حافظ قدحی آورده‌ست”
فریدون مشیری
http://tarabestan.com/?p=1055
مغناطیسی مثبت می باشد که بدین گونه در درازنی زمان با زندگانی بشر در پیوند بوده و به انگیزه های گوناگون از آن بهره برداری شده و هنوز هم نگاره ای پرمایه و گرامی و دوست داشتنی است.
