| چُنان بُد که ضحّاک را روز و شب | | به نام فِریدون گشادی دو لب | |
185 | بران بُرزبالا ز بیم نشیب | | شده از آفْرِیدون دلش پر نِهیب | |
| چُنان بُد که یک روز بر تخت عاج | | نِهاده بسربر ز پیروزه تاج | |
| ز هر کشوری مهتران را بخواست | | که در پادشاهی کُنَد پشت راست | |
| از آن پس چُنین گفت با موبدان | | که ای پرهنر با گهر بخردان | |
| مرا در نِهانی یکی دشمن ست | | که بربخردان این سَخُن روشن است | |
190 | ندارم همی دشمن خُرد خوار | | بترسم همی از بد روزگار | |
| همی زین فزون بایدم لشکری | | هم از مردم و هم ز دیو و پری | |
| یکی لشکری خواهم انگیختن | | ابا دیو مردم برآمیختن | |
| بباید بدین بود همداستان | | که من ناشکبیم بدین داستان | |
| یکی محضر اکنون بباید نوشت | | که جز تخم نیکی سپهبد نکِشت | |
195 | نگوید سَخُن جز همه راستی | | نخواهد به داد اندرون کاستی | |
| ز بیم سپهبد همه راستان | | بدان کار گشتند همداستان | |
| بدان محض/span>>/>>/>>/>ر اَژدَها ناگزیر | | گواهی نبشتند برنا و پیر | |
| همانگه یکایک ز درگاه شاه | | برآمد خروشیدن دادخواه | |
| ستم دیده را پیش او خواندند | | بر نامدارانْش بنشاندند | |
200 | بدو گفت مهتر به روی دژم | | که برگوی تا از که دیدی ستم | |
| خروشید و زد دست بر سر ز شاه | | که شاها منم کاوه ی دادخواه | |
| یکی بی زیان مرد آهنگرم | | ز شاه آتش آید همی بر سرم | |
| تو شاهی وُگر اَژدَها پیکری ؟ | | بباید زدن داستان ، آوری | |
| اگر هفت کشور به شاهی تُراست | | چرا رنج و سختی همه بهر ماست | |
205 | شماریْت با من بباید گرفت | | بدان تا جهان ماند اندر شِگِفت | |
| مگر کز شمار تو آید پدید | | که نوبت ز گیتی به من چون رَسید | |
| که مارانْت را مغز فرزند من | | همی داد باید ز هر انجمن | |
| سپهبد به گفتار او بنگرید | | شِگِفت آمدش کان سَخُن ها شنید | |
| بدو باز دادند فرزند اوی | | به خوبی بجُستند پیوند اوی | |
210 | بفرمود پس کاوه را پادشا | | که باشد بدان محضر اندر گُوا | |
| چو برخواند کاوه همه محضرش | | سبک سوی پیران آن کشورش | |
| خروشید کای پایمردان دیو | | بریده دل از ترس گیهان خدیو | |
| همه سوی دوزخ نِهادید روی | | سپر دید دل ها به گفتار اوی | |
| نباشم بدین محضر اندر گُوا | | نه هرگز براندیشم از پادشا | |
215 | خروشید و برجست لرزان ز جای | | بدرّید و بسپَرد محضر به پای | |
| گرانمایه فرزند او پیش اوی | | ز ایوان برون شد خروشان به کوی | |
| مِهان شاه را خواندند آفرین | | که ای نامور شهریار زَمین | |
| ز چرخ فلک بر سرت باد سرد | | نیارد گذشتن به روز نبرد | |
| چرا پیش تو کاوه ی خام گوی | | بسان هَمالان کند سرخ روی | |
220 | همی محضر ما به پیمان تو | | بدَرّد ، بپیچد ز فرمان تو | |
| کَی نامور پاسخ آورد زود | | که از من شِگِفتی بباید شُنُود | |
| که چون کاوه آمد ز درگه پدید | | دو گوش من آواز او را شنید | |
| میان من و او ز ایوان درست | | یکی کوه گفتی ز آهن برُست | |
| همیدون چُنو زد به سربر دو دست | | شِگِفتی مرا در دل آمد شکست | |
225 | ندانم چه شاید بُدَن زین سپس | | که راز سپهری ندانست کس | |
| چو کاوه برون شد ز درگاه شاه | | برو انجمن گشت بازارگاه | |
| همی برخروشید و فریاد خواند | | جهان را سراسر سُوی داد خواند | |
| از آن چرم کاهنگران پشتِ پای | | بپوشند هَنگام زَخم دَرای | |
| همان کاوه آن بر سر نیزه کرد | | همانگه ز بازار برخاست گَرد | |
230 | خروشان همی رفت نیزه بدست | | که ای نامداران یزدان پرست | |
| کسی کو هوای فِریدون کند | | سر از بند ضحّاک بیرون کند | |
| بپویید ، کین مهتر آهَرْمَن ست | | جهان آفرین را به دل دشمن ست | |
232+ | بدان بی بها ناسزاوار پوست | | پدید آمد آوای دشمن ز دوست | |
| همی رفت پیش اندرون مرد گُرد | | جهانی برو انجمن شد نه خُرد | |
| بدانست خود کافْرِیدون کجاست | | سراندر کشید و همی رفت راست | |
235 | بیامد به درگاه سالار نَو | | بدیدنْدش از دور و برخاست عَو | |
| چُن آن پوست بر نیزه بر دید کَی | | به نیکی یکی اختر افگند پَی | |
| بیاراست آنرا به دیبای روم | | ز گوهر برو پَیکر و زرّ بوم | |
| بزد بر سرِ خویش چون گِرد ماه | | یکی فال فرّخ ، پَی افگند شاه | |
| فرو هشت ازو سرخ و زرد و بنفش | | همی خواندش کاویانی درَفش | |
240 | از آن پس هرآنکس که بگرفت گاه | | به شاهی به سر برنهادی کلاه | |
| بران بی بها چرم آهنگران | | برآویختی نوبنو گوهران | |
| ز دیبای پرمایه و پرنیان | | بران گونه گشت اختر کاویان | |
| که اندر شب تیره چون شید بود | | جهان را ازو دل پر اومید بود | |
| بگشت اندرین نیز چندی جهان | | همی بودنی داشت اندر نِهان | |
245 | فِریدون چو گیتی بران گونه دید | | جهان پیش ضحّاک وارونه دید | |
| سُوی مادر آمد کمر بر میان | | به سر برنِهاده کلاه کیان | |
| که من رفتنی ام سوی کارزار | | ترا جز نیایش مباد ایچ کار | |
| ز گیتی جهان آفرین را پرست | | بدو زن ز نیک و بد پاک دست | |
| فرو ریخت آب از مژه مادرش | | همی آفرین خواند بر داورش | |
250 | به یزدان همی گفت : زِنهار من | | سپردم ترا ای جهاندار من | |
| بگردان ز جانش نهیب بدان | | بپرداز گیتی ز نابخردان | |
| فریدون سبک ساز رفتن گرفت | | سَخُن را ز هر کس نِهفتن گرفت | |
| برادر دو بودش ، دو فرّخ هَمال | | ازو هر دو آزاده مِهتر بسال | |
| یکی بود ازیشان کتایونْش نام | | دگر نام بَرمایه ی شادکام | |
255 | فریدون بدیشان سَخُن برگشاد | | که خرّم زیید ای دِلیران و شاد | |
| که گردون نگردد بجز بر بِهی | | به ما بازگردد کلاه مِهی | |
| بیارید داننده آهنگران | | یکی گرز فرمای ما را گران | |
| چو بگشاد لب هر دو بشناختند | | به بازار آهنگران تاختند | |
| هر آنکس کزان پیشه بُد نامجوی | | بسوی فِریدون نِهادند روی | |
260 | جهانجوی پرگار بگرفت زود | | وُزان گرز ، پَیکر بدیشان نُمود | |
| نگاری نگارید بر خاک پیش | | همیدون بسان سر گاومیش | |
| بدان دست بردند آهنگران | | چو شد ساخته کارِ گرزِ گران | |
| به پیش جهانجوی بردند گرز | | فروزان بکردار خورشید برز | |
| پسند آمدش کار پولادگر | | ببخشیدْشان جامه و سیم و زر | |
265 | بسی کردشان نیز فرّخ امید | | بسی دادْشان مهتری را نُوید | |
| که گر اَژدَها را کنم زیر خاک | | بشویم شما را سر از گَرد پاک | |
| جهان را همه سوی داد آوریم | | چُن از نام دادار یاد آوریم | |