در تارنگار مهار بیابان زایی گفتگویی خواندنی، در باره ی جنبش زنان در ایران در گرفته است. آقای درویش گرامی در پی تلطیف آقای لطیف عبادی در باره ی زنان ایران در پی نوشتار "فمینیستهای ایران : تکیه بر زنانگی یا ضعیفگی؟ "، ایشان هستند.
با خواندن آن نوشتار و پیام هایی که بر آن در آنجا نوشته بود این جمله ی ژرف فروغ در ذهنم روشن می شود:
« دنیا زشتی کم ندارد. زشتی های دنیا بیشتر بود اگر آدمی بر آن دیده بسته بود. اما آدمی چاره ساز است. » کوشش های هر دو طرف گفتگوی موافقین و مخالفین را در از بین بردن زشتی های دنیا می بینم. نویسنده ی نوشتار می کوشد تا نشان دهد زنان آنقدر در مقام ضعیفه بوده اند که این امر را خودشان هم باور کرده اند و مخالفانی هم که به روشنی این امر را باور ندارند می کوشند خلاف آن را به اثبات برسانند.
این را در اینجا می آورم تا دوستان گرامی این وبلاگ نیز نظری بر آن بیفکنند. من همراه همسرم فیروز به بزرگداشت دوست گرامی مان آقای درویش نشستیم و به گفتگو در باره ی آن پرداختیم . دیدگاهمان را در همان ستون پیام ها همراه شما خواهیم نوشت.