داستان فریدون و سه پسرش عکس از اینجا داستان را با صدای فریما از اینجا  بشنوید

پادشاهی فریدون پانصد سال بود   فِریدون چو شد بر جهان کامگار   ندانست جز خویشتن شهریار     به رسم کَیان گاه و تختِ مِهی   بیاراست با تاج شاهنشهی     به روز خجسته سر مهرماه   به سر بر نهاد آن کَیانی کلاه     زمانه بی اندوه گشت از بدی   گرفتند هر کس ره بخردی   5 دل از داوری ها بپرداختند   به آیین یکی جشن نو ساختند     نشستند فرزانگان شادکام   گرفتند هر یک ز یاقوت جام     می روشن و چهره ی شاه نو   جهان نو ز داد و سر ماه نو     بفرمود تا آتش افروختند   همه عنبر و زعفران سوختند     پرستیدن مهرگان دین اوست   تن آسانی و خوردن آیین اوست   10 اگر یادگارست ازو ماه مهر   بکوش و به رنج ایچ منمای چهر     وُرا بد جهان سالیان پنجصد   نیفگند یک روز بنیاد بد     جهان چون برو بر نماند ای پسر   تو نیز آز مپْرَست و اندُه مَخور     فرانک نه آگاه بُد زین نِهان   که فرزند او شاه شد بر جهان     ز ضحّاک شد تخت شاهی تَهی   سرآمد برو روزگار بِهی   15 پس آگاهی آمد ز فرخ پسر   به مادر که فرزند شد تاجور     نیایش کنان شد سر و تن بشست   به پیش جهانداور آمد نُخُست     نِهاد آن سرش پست بر خاک بَر   همی خواند نفرین به ضحّاک بَر     همی آفرین خواند بر کردگار   برآن شادمان گردش روزگار     از آن پس هرآنکس که بودش نیاز   همی داشت روز بَد خویش راز   20 نِهانش نوا کرد و کس را نگفت   همی راز او داشت اندر نِهفت     یکی هفته زین گونه بخشید چیز   چُنان شد که درویش نشناخت نیز     دگر هفته مر بزم را ساز کرد   سر بدره های درم باز کرد     بیاراست چون بوستان خان خویش   مِهان را همه کرد مهمان خویش     از آن پس همه گنج آراسته   فراز آوریدش نِهان خواسته   25 همان گنج ها را گشادن گرفت   نِهاده همه رای دادن گرفت     گشادن در گنج را گاه دید   درم خوار شد چون پسر شاه دید     همان جامه و گوهر شاهوار   همان اسپ تازی به زرین فَسار     همان جوشن و خود و ژوپین و تیغ   کلاه و کمر هم نبودش دریغ     همه خواسته بر شتر بار کرد   دل پاک سوی جهاندار کرد   30 فرستاد نزدیک فرزند چیز   زبانی پر از آفرین داشت نیز     چو آن خواسته دید شاه زمین   بپذرفت و بر مام کرد آفرین     بزرگان لشگر چو بشناختند   بر شهریار ِجهان تاختند     که ای شاه پیروز یزدان شناس   ستایش مرو را و زویت سپاس     چُنین روز روزت فزون باد بخت   بداندیشگان را نگون باد بخت   35 همه زر و گوهر برآمیختند   به تاج سپهبد فرو ریختند     همان مِهتران از همه کشورش   بدان فرّخی صف زده بر درش     ز یزدان همی خواستند آفرین   بران تخت و تاج و کلاه و نگین     همه دست برداشته بآسمان   همی خواندَندَش به نیکی گمان     که جاوید باد این چُنین شهریار   برومند باد این چُنین روزگار   40 وُزان پس فِریدون به گرد جهان   بگردید و دید آشکار و نِهان     هر آن چیز کز راه بیداد بود   هر آن بوم و بر کان نه آباد بود     به نیکی فروبست ازو دست بد   چُنان کز ره پادشاهان سَزَد     بیاراست گیتی بسان بهشت   به جای گیا سرو و گلبن بکشت     از آمل گذر سوی تمّیشه کرد   نشست اندر آن نامور بیشه کرد   45 کجا «کر جهان گوش» خوانی همی   جزین نیز نامش ندانی همی     ز سالش چو یک پنجه اندر کشید   سه فرزندش آمد گرامی پدید     به بخت جهاندار هر سه پسر   سه فرّخ نژاد ازدر ِتاجِ زر     به بالا چو سرو و به رخ چون بهار   به هر چیز ماننده ی شهریار     ازین سه دو پاکیزه از شهرناز   یکی کِهتر از خوبچهر ارنواز   50 پدر نوز ناکرده از ناز نام   همی پیش پیلان نِهادند گام     از آن پس بدیشان نگه کرد شاه   که گشتند زیبای تخت و کلاه     فِریدون از آن نامداران خویش   یکی را گرانمایه تر خواند پیش     کجا نام او جندل راه بر   به هر کار دلسوزه بر شاه بر     بدو گفت برگرد گِرد جهان   سه دختر گزین از نژاد مِهان   55 سه خواهر ز یک مادر و یک پدر   پریچهره و پاک و خسروگهر     به خوبی سزای سه فرزند من   چُنان چون بشایند پیوند من     پدر نام ناکرده از نازشان   بدان تا نخوانند بآوازشان     چو بشنید جندل ز خسرو سَخُن   یکی رای پاکیزه افگند بن     که بیداردل بود و بسیار مغز   زبان چرب و شایسته ی کار نغز   60 یکایک ز ایران سر اندرکشید   پژوهید و هرگونه گفت و شنید     به هر کشوری کز جهان مهتری   به پرده درون داشتی دختری     نِهفته بجستی همه رازشان   شنیدی همه نام و آوازشان     ز دهقان پرمایه کس را ندید   که پیوسته ی آفْرِیدون سزید     خردمند و روشن دل و پاک تن   بیامد بر سرو ، شاه یمن   65 نشان یافت جندل مر او را درست   سه دختر چُنان کافْرِیدون بجست     خِرامان بیامد بنزدیک سرو   ز شادی چو پیش گل اندر تذرو     زَمین را ببوسید و چربی نمود   برآن کِهتری آفرین برفزود     به جندل چُنین گفت شاه یمن   که بی آفرینت مبادا دهن     چه پَیغام داری چه فرمان دهی ؟   فرستاده یی گر گرامی مِهی ؟   70 بدو گفت جندل که خرّم بَدی   همیشه ز تو دور دستِ بَدی     از ایران یکی کِهترم چون شَمَن   پیام آوریده به شاه یَمَن     درود فِریدون فرّخ دهم   سَخُن هر چه پرسی تو پاسخ دهم     ترا آفرین از فِریدون گرد   بزرگ آن کسی کو نداردْش خُرد     مرا گفت شاه یمن را بگوی   که بر گاه تا مشک بوید ببوی   75 همیشه تن آزاد بادت ز رنج   پراگنده رنج و بیاگنده گنج     بدان ای سر مایه ی تازیان   کز اختر بَدی جاودان بی زیان     که شیرین تر از جان و فرزند و چیز   همانا که چیزی نباشد بنیز     [ پسندیده تر کس ز فرزند نیست   چو پیوند فرزند پیوند نیست ]     به سه دیده اندر جهان گر کس ست   سه فرزند ، ما را سه دیده بس ست   80 گرامی تر از دیده آنرا شناس   که دیده به دیدنْش دارد سپاس     چه گفت آن خردمند پاکیزه مغز   کجا داستان زد به پیوند نغز     که پیوند کس را نیاراستم   مگر که ش به از خویشتن خواستم     خرد یافته مرد نیکی سگال   همی دوستی را نجوید هَمال     که خرّم به مردم بوَد روزگار   نه نیکو بوَد بی سپه شهریار   85 مرا پادشاهیّ آباد هست   همان گنج و مردان و بنیاد هست     سه فرزند شایسته ی تاج و گاه   اگر - داستان را - بود گاه ماه (!)   ز هر کام و هر خواسته بی نیاز   به هر آرزو دست ایشان دراز     مرین سه گرانمایه را در نِهفت   بباید همی شاه زاده سه ، جفت     ز کارآگهان آگهی یافتم   بدان آگهی تیز بشتافتم   90 کجا از پس پرده پوشیده روی   سه پاکیزه داری تو ای نامجوی     مران هرسه را نوز ناکرده نام   چو بشنیدم این شد دلم شادکام     که ما نیز نام سه فرّخ نژاد   چُن اندرخور آید نکردیم یاد     کنون این گرامی دو گونه گهر   بباید برآمیخت یک بادگر     سه پوشیده رخ را سه دیهیم جوی   سَزا را سزا کار بی گفت وگوی   95 فِریدون پَیامم برین گونه داد   تو پاسخ گزار آنچ آیدْت یاد     پیامش چو بشنید شاه یمن   بپژمرد چون زآب گنده سمن     همی گفت اگر پیش بالین من   نبینم سه ماه جهان بین من     مرا روز روشن بود تاره شب   نباید گشادن به پاسخ دو لب     شتابش نباید به پاسخ کنون   مرا چند رازست با رهنمون   100 بریشان گشاده کنم راز من   به هر کار هستند انباز من     فرستاده را زود جایی گزید   پس آنگه به کار اندرون بنگرید     بیامد در ِبار دادن ببست   به انبوه اندیشگان درنشست     فراوان کس از دشت نیزه وران   بر ِخویش خواند آزموده سران     نِهفته برون آورید از نهفت   همه راز یک یک بدیشان بگفت   105 که ما را به گیتی ز فرزند خویش   سه شمع ست روشن ز دیدار بیش     فِریدون فرستاد زی من پَیام   بگسترد پیشم یکی خوب دام     همی کرد خواهد ز چشمم جدا   یکی راز خواهم زدن با شما     فرستاده گوید : چُنین گفت شاه   که ما را سه شاهست با تاج و گاه     گِراینده هر سه به پیوند من   به سه روی پوشیده فرزند من   110 اگر گویم آری و دل زان تهی   دروغ ایچ کی درخورَد با مِهی     وُگر آرزو را رسانم بدوی   شود دل پر آتش ، پر از آب روی     وُگر سر بپیچم ز گفتار اوی   هراسان شود دل از آزار اوی     کسی کو بود شهریار زمین   نه بازیست با او سِگالید کین     شنید این سَخُن مردم راهجوی   که ضحّاک را زو چه آمد بروی   115 ازین در سَخُن هر چتان هست یاد   سراسر به من بر بباید گشاد     جهان آزموده دلاور سران   گشادند یک یک به پاسخ زبان     که ما همگنان آن نبینیم رای   که هر باد را تو بجُنبی ز جای     اگر شد فِریدون جهان شهریار   نه ما بندگانیم با گوشوار     سَخُن گفتن و بخشش آیین ماست   عنان و سنان تافتن دین ماست   120 به خنجر زمین را میستان کنیم   به نیزه هوا را نیستان کنیم     سه فرزند اگر بر تو هست ارجمند   سر بدره بگشای و لب را ببند     وُگر چاره بی پاره خواهی همی   بترسی ازین پادشاهی همی     ازو آرزوهای پرمایه خواه   که کردار آن را نبینند راه     چو بشنید از آن کاردانان سَخُن   نه سر دید آنرا به گیتی نه بُن   125 فرستاده ی شاه را پیش خواند   فراوان سَخُن ها به چربی براند     که من شهریار ترا کِهترم   به هر چم بفرمود فرمانبرم     بگویَش که گرچه تو هستی بلند   سه فرزند تو برتو بر ارجمند     پسر خود گرامی بوَد شاه را   بویژه که زیبا بوَد گاه را     سَخُن هر چه گفتی پذیرم همی   ز دختر من اندازه گیرم همی   130 که گر پادشا دیده خواهد ز من   وُگر دشت گردان و تخت یمن     مرا خوارتر چون سه فرزند خویش   نبینم به هنگام بایست پیش     اگر شاه را این چُنین ست کام   نشاید زدن جز به فرمانْش گام     به فرمان شاه این سه فرزند من   برون آنگه آید ز دربند من     کجا من ببینم سه شاه ترا   فروزنده ی تاج و گاه ترا   135 به شادی بیایند نزدیک من   شوَد روشن این شهر تاریک من     کنم شادمان دل به دیدارشان   ببینم روان های بیدارشان     ببینم که شان دل پر از داد هست   به زنهارشان دست گیرم به دست     پس آنگه سه روشن جهان بین من   سپارم بدیشان به آیین من     که ت آید بدیدار ایشان نیاز   فرستم سبکشان بر شاه باز   140 سراینده جندل چو پاسخ شنید   ببوسید تختش چُنان چون سَزید     پر از آفرین لب ، ز ایوان اوی   سوی شهریار جهان کرد روی     بیامد چو نزد فِریدون رسید   بگفت آن ، کجا گفت و پاسخ شنید     سه فرزند را خواند شاه جهان   نِهفته برون آورید از نِهان     ز پوییدن جندل و رای خویش   سَخُن ها همه پاک بنهاد پیش   145 چُنین گفت کان شهریار یمن   سر انجمن ، سرو سایه فگن     چو ناسفته گوهر سه دخترْش بود   نبودَش پسر ، دختر افسرْش بود     سروش ار بیابد چُن ایشان عروس   دهد پیش هر یک مگر خاک بوس     ز بهر شما از پدر خواستم   سَخُن های بایسته آراستم     کنون تان بباید بر او شدن   به هر بیش و کم رای فرخ زدن   150 سراینده باشید و بسیارهوش   به گفتار او بَرنهاده دوگوش     به چربی سَخُنهاش پاسخ دهید   چو پرسد سَخُن ، رای فرّخ نِهید     ازیرا که پرورده ی پادشا   نباید که باشد مگر پارسا     سَخُن گوی و روشن دل و پاک تن   سزای ستودن به هر انجمن     زبان راستی را برآراسته   خرد ساخته کرده بر خواسته   155 [ شما هرچ گویم ز من بشنوید   اگر کار بندید خرّم بوید ]     یکی ژرف بین ست شاه یمن   که چون او نباشد به هرانجمن     نباید که گیرد شما را زبون   به کار آوَرَد مرد بینا فسون     به روز نُخُستین یکی بزمگاه   بسازد ، شما را دِهد پیشگاه     سه خورشید رخ را چو باغ بهار   بیارد پر از بوی و رنگ و نگار   160 نشاند بران تخت شاهنشهی   سه خورشید رخ را چو سرو سهی     به بالا و دیدار هر سه یکی   کِه از مِه ندانند باز اندکی     از آن هر سه کِهتر بوَد پیشرو   مِهین باز پس در میان ماه نو     میانین نشیند هم اندر میان   بدان ! که ت ز دانش نیاید زیان   165 بپرسد شما را کزین سه هَمال   کدامین شناسید مهتر به سال     میانین کدامست و کِهتر کدام   بباید برین گونه تان برد نام     بگویید کان برترین کهترست   مِهین را نشستن نه اندرخورست     میانین خود اندر میانست راست   برآمد ترا کار و بیکار کاست     گرانمایه و پاک هر سه پسر   نِهاده همه دل به گفت پدر   170 ز پیش فِریدون برون آمدند   پر از دانش و پر فسون آمدند     بجز رای و دانش چه اندرخورد   پسر را که چونان پدر پرورد     برفتند و هر سه برآراستند   ابا خویشتن موبدان خواستند     کَشیدند با لَشکری چون سپهر   همه نامداران خورشیدچهر     چُن از آمدنْشان شد آگاه سرو   بیاراست لَشکر چو پَرّ تذرو   175 فرستادشان لشکری گَشْن پیش   چه بیگانه فرزانگان و چه خویش     شدند این سه پرمایه اندر یمن   برون آمدند از یمن مرد و زن     همه گوهر و زعفران ریختند   همه مشک با می برآمیختند     همه یال اسپان پر از مشک و می   پراگنده دینار در زیر پی     یکی کاخ آراسته چون بهشت   همه سیم و زر اندرافگنده خشت   180 به دیبای رومی بیاراسته   چه مایه بدو اندرون خواسته     فرود آورید اندر آن کاخشان   چون شب روز شد کرد گستاخشان     سه دختر چُنان چون فِرِیدون بگفت   سپهبد برون آورید از نِهفت     به دیدار هر سه چو تابنده ماه   نشایست کردن بدیشان نگاه     نشستند هر سه بدان هم نشان   که گفتش فِرِیدون به گردنکشان   185 ازین سه گرانمایه پرسید مِه   کزین سه ستاره کدامست کِه     میانه کدامست و مهتر کدام   بباید برین گونه تان برد نام     بگفتند از آن گونه کاموختند   سبک چشم نیرنگ بردوختند     بدانست شاه گرانمایه زود   کز آمیختن رنگ نایدْش سود     چُنین گفت کاری همینست ، زِه !   مِهین را به مِه داد و کِه را به کِه   190 شد آنگه که پیوسته شد کارشان   بهم درکشیدند بازارشان     سه افسرور از پیش سه تاجور   رخانشان پر از خوی ز شرم پدر     سُوی خانه رفتند با ناز و شرم   پر از رنگ رخ ، لب پر آوای نرم     بدانگه که می چیره شد بر خرد   کجا خواب و آسایش اندرخورد     سبک بر سر آبگیر گلاب   بفرمودشان ساختن جای خواب   195 به پالیز پیش گل افشان درخت   بخفت این سه آزاده ی نیک بخت     سر تازیان ، شاه افسون گران   یکی چاره اندیشه کرد اندر آن     برون آمد از گلشن خسرَوْی   بیاراست آرایش جادُوْی     برآورد سرما و باد دمان   بدان تا سرآید بریشان زمان     چُنان شد که بفسرد هامون و راغ   بسر بر نیارست پرّید زاغ   200 سه فرزند آن شاه افسون گشای   بجستند از آن سخت سرما ز جای     بدان ایزدی فرّ و فرزانگی   به افسون شاهان و مردانگی     بران بند جادو ببستند راه   نکرد ایچ سرما بدیشان نگاه     چو خورشید برزد سر از تیر کوه   بیامد سبک مرد افسون پژوه     بنزد سه داماد آزاد مرد   که بیند رخانشان شده لاژورد   205 فسرده به سرما و برگشته کار   بمانده سه دختر بدو یادگار     چُنین خواست کردن بدیشان نگاه   نه بر آرزو گشت خورشید و ماه     سه آزاده را دید چون ماه نو   نشسته بران خسرَوْی گاه نو     بدانست کافسون نیاید به کار   نباید بدین برد خود روزگار     نشستن گهی ساخت شاه یمن   همه نامداران شدند انجمن   210 در گنج های کَهُن کرد باز   گشاد آنک یکچندگه بود راز     سه خورشیدرخ را چو باغ بهشت   که موبد چُن ایشان صنوبر نکشت     ابا تاج و با گنج نادیده رنج   مگر زلفشان دیده رنج شکنج     بیاورد هر سه بدیشان سپُرد   که سه ماه نو بود و سه شاه گُرد     به پیش همه موبدان سرو گفت   که زیبا بوَد ماه را شاه جفت   215 بدانید کین سه جهان بین من   سپردم بدیشان به آیین من     بدان تا چو دیده بدارندشان   چو جان پیش دل بر گمارندشان     خروشید و بار عروسان ببست   ابر پشت شرزه هیونان مست     ز گوهر یمن گشت افروخته   عَماری یک اندر دگر دوخته     [ چو فرزند را باشد آیین و فر   گرامی به دل بر چه ماده چه نر ]   220 بسوی فِریدون نِهادند روی   جوانان بینادل راهجوی