شاهنامه - ضحاک - پادشاهی ضحاک تازی هزار سال بود

پادشاهی ضحّاک تازی هزار سال بود   چو ضحّاک شد بر جهان شهریار   برو سالیان انجمن شد هزار     سراسر زمانه بدو گشت باز   برآمد برین روزگاری دراز     نِهان گشت کردار فرزانگان   پراگنده شد کام دیوانگان     هنر خوار شد ، جادویی ارجمند   نِهان راستی ، آشکارا گزند   5 شده بر بدی دست دیوان دراز   به نیکی نرفتی سَخُن جز به راز     دو پاکیزه از خانه ی جمّشید   برون آوریدند لرزان چو بید     که جمشید را هر دو دختر بُدند   سر بانوان را چو افسر بُدند     ز پوشیده رویان یکی شهرناز   دگر پاکدامن به نامْ ارنواز     به ایوان ضحّاک بردندشان   بران اَژدَهافشن سپردندشان   10 بپروردْشان از ره جادویی   بیاموختْشان کژّی و بدخویی     ندانست خود جز بد آموختن   جز از کشتن و غارت و سوختن     چُنان بُد که هر شب دو مرد جوان   چه کهتر، چه از تخمه ی پَهلوان     خورشگر ببردی به ایوان اوی   همی ساختی راه درمان اوی     بکشتی و مغزش بپرداختی   مران اَژدها را خورش ساختی   15 دو پاکیزه از کشور پادشا   دو مرد گرانمایه ی پارسا     یکی نام ارمایل پاکدین   دگر نام گرمایل پیش بین     چُنان بُد که بودند روزی به هم   سَخُن رفت هر گونه از بیش و کم     ز بیدادگر شاه و از لشکرش   وُزان رسم های بد اندرخَورش     یکی گفت ما را به خوالیگری   بباید بر ِشاه رفت، آوری   20 وُزان پس یکی چاره یی ساختن   ز هر گونه اندیشه انداختن     مگر زین دو تن را که ریزند خون   یکی را توان آوریدن برون     برفتند و خوالیگری ساختند   خورش خود بی اندازه بشناختند     خورش خانه ی پادشاه جهان   گرفت آن دو بیدار ِخرّم نِهان     چو آمد بنزدیک خون ریختن   ز شیرین روان اندرآویختن   25 از آن روزبانان مردم کُشان   گرفته دو مرد جوان را کَشان     زنان پیش خوالیگران تاختند   ز بالا به روی اندرانداختند     پر از درد خوالیگران را جگر   پر از خون دو دیده ، پر از کینه سر     همی بنگرید این بدان، آن بدین   ز کردار بیدادْ شاهِ زمین     از آن دو یکی را بپرداختند   جزین چاره یی نیز نشناختند   30 برون کرد مغز سر گوسفند   بیامیخت با مغز آن ارجمند     یکی را به جان داد زنهار و گفت   نگر تا بداری سر اندر نِهفت     نگر تا نباشی به آبادْ شهر   ترا از جهان کوه و دشتست بهر     به جای سرش زان سر بی بها   خورش ساختند از پی اَژدَها     ازین گونه هر ماهیان سی جوان   ازیشان همی یافتندی روان   35 چو گِرد آمدی مرد ازیشان دویست   بران سان که نشناختندی که کیست     خورشگر بدیشان بزی چند و میش   سپردی و صحرا نهادیْش پیش     کنون کُرد از آن تخمه دارد نژاد   کز آباد ناید به دل بَرْش یاد     پس آیین ضحّاک وارونه خوی   چُنان بُد که چون می بُدیْش آرزوی     ز مردان جنگی یکی خواستی   بکُشتی که با دیو برخاستی   40 کجا نامور دختری خوبروی   به پردَه نْدَرون پاک بی گفت وگوی     پرستنده کردیْش در پیش خویش   نه رسم کیی بُد نه آیین کیش   برداشت از سایت آریا بوم