هوشیاری کامل
تِنو پس از ده سال شاگردی به درجه ی آموزگاری رسید. در یک روز بارانی ، او به ملاقات استاد نامی ذن نان -این رفت. ـ
به محض اینکه پایش را داخل اتاق گذاشت ، بااین پرسش استاد روبرو شد "آیا شما کفشها و چترتان را در ایوان گذاشتید؟"
تنو پاسخ داد :بله
استاد ادامه داد:"چتر را در سمت چپ کفش هایتان گذاشتید یا سمت راست آنها؟" ـ
تنو نمی دانست چه پاسخی بدهد و فهمید که هنوز به درجه ی هوشیاری کامل نرسیده است. بنا براین او شاگرد نان-این شد و ده سال دیگر به کار آموزی پرداخت .ـ
After ten years of apprenticeship, Tenno achieved the rank of Zen teacher. One rainy day, he went to visit the famous master Nan-in. When he walked in, the master greeted him with a question, "Did you leave your wooden clogs and umbrella on the porch?"
"Yes," Tenno replied.
"Tell me," the master continued, "did you place your umbrella to the left of your shoes, or to the right?"
Tenno did not know the answer, and realized that he had not yet attained full awareness. So he became Nan-in's apprentice and studied under him for ten more years.
People's reactions to this story:
"This story makes me realize how much of my time is wasted by paying little attention to what I am doing at each moment. I'm either focused on the past or future and am not aware of what I'm doing."
"Do we remember EVERY detail of our day?! Is it possible to be aware at all times?"
"Full awareness includes even the most insignificant things?... Very odd."
"It's funny how people do things without realizing that they're doing them. I'm a cashier at a convenience store, and when I ask people what kind of sandwich they bought, they forget and have to look down to read the wrapper."
"Full awareness or great retention? Awareness should flow and not get caught up in what flows through it. Memory isn't attention. Doesn't it involve getting caught up in the flow?"
"How many experiences do we let slip by us in life? It's scary to think about."
"Sometimes we may think we know or are aware of everything, but someone else comes along to show us that we still have much to learn."
"No matter how much you know, there is always someone who can teach you more."
"Whenever you are absolutely sure you are doing something right, it turns out that you are going about it entirely the wrong way."
"This story is not inspiring! He's not aware of where he put his umbrella, so he lacks full awareness?! Maybe he was just focused on other things at the time!"
"I felt very frustrated and sorry for Tenno. He feels he has been wasting his time, so he has to study for another 10 years."
"I think it sucks that the poor dude has to study for another 10 years. Of course, these are dedicated people, so it's probably good for them."
"It's my opinion that an adult can never obtain full awareness, unless He or She is reared from parents with this developed state of mind. Maybe I'll give it a try after I get back from the shopping mall. Ha!"
"He really must have felt he was wrong in his forgetfulness if he was willing to lower himself and study for another ten years!"
"I think this story is a spoof of Zen practice. People take it too seriously."
گذر از تونل -داستانی کوتاه از دوریس لسینگ
داستان "'گذر از تونل" دوریس لسینگ در مورد پسری یازده ساله است که می خواهد از تونلی در زیر آب گذر کند .
این داستان را اینجا بخوانید
در نخستین بامداد تعطیلات، پسر جوان انگلیسی سر پیچ جادة ساحلی ایستاد و به خلیج وحشی صخرهای چشم دوخت. ساحل شلوغی کهاز سالها پیش خیلی خوب با آن آشنا بود. جلوتر از او مادر کیفی با نوارهای روشن در یک دست داشت و دست دیگرش را که در زیر نور آفتاب بسیار سپید مینمود، به نرمی تکان میداد و قدم میزد. پسر نگاه ناراضی خود را از بازوی سپید و لخت مادر به سوی خلیج چرخاند و در پی او راه خود را از سر گرفت.
داستان کوتاه «گذر از تونل» اولین بار ششم آگوست 1955 در نشریه نیویورکر به چاپ رسید و دو سال بعد درکتاب «رسم عاشقی» که مجموعهای از داستآنهای کوتاه دوریس لسینگ بود، تجدید چاپ شد. تم داستان یکی از مسائل بسیار مورد علاقه لسینگ است: تقابل فرد با مفروضات مسلم زندگی و تلاش برای نیل به کمال.
قهرمان داستان، جری، پسر یازده سالهای که در آستانه گذر از کودکی به جوانی است، به همراه مادرش در کشوری بیگانه تعطیلات تابستانی اش را سپری می کند. یک روز به هنگام شنا با چند پسر بزرگتر از خودش برخورد می کند. پسر بزرگها از معبری زیر زمینی کهاز اینسوی صخره به سوی دیگرش راه دارد با شنا عبور می کنند. پسر که در ابتدا قادر به عبور نمی شود حس شکست و سرخوردگی پیدا می کند و بعد با تمرین بیشتر و با وجود خطر غرق شدن از معبر عبور می کند . این موفقیت حس استقلال از مادر و اعتماد به نفس را برای وی بهارمغان می آورد.
برگردان: شهریار گلوانی
مادر که متوجه غیبت پسرش شده بود تصمیم گرفت برای یافتناش نگاهی بهاطراف بیاندازد. بعد از دیدن پسر با لحنی نگران گفت:
- آه ، تویی جری!
بعد لبخندی زد و ادامه داد:
- عزیزم چرا دوست نداری بامن بیآیی؟ نکنه دوست داری ...
از اینکه به خاطر گرفتاریهای شخصی از علایقی که پسرش ممکن بود پنهانی در دلش پرورده باشد و او نسبت بهانها بی توجه بوده ، قلباً احساس گناه کرد شد. پسر با لبخند حاکی از پریشانی و پوزش کاملا آشنا بود. پشیمان
از کردة خود شروع به دویدن از پی مادر کرد و درهمان حال برگشت و از روی شانه نگاهی به طبیعت وحشی انداخت. همة صبح ضمن بازی در ساحل بهاین قضیه میاندیشید.
صبح روز بعد، وقتی طبق معمول زمان شنا و حمام آفتاب رسید، مادر پرسید:
- جری ، نکند از این ساحل حوصلهات سر رفته؟ دوست داری جای دیگری بروی؟
جری بیدرنگ، بهدور از هرگونه میل قاطع به دوری از مادر، با لحنی سلحشورانه پاسخ داد:
- آه ، نه !
اما وقتی داشتند از جاده سراشیبی پایین میرفتند گفت :
- دلم میخواهد بروم و صخرههای پایین را تماشا کنم.
مادر موافقت کرد. صخرهها به نظر سرکش و وحشی میآمدند و جنبندهای به چشم نمیخورد. اما اضافه کرد:
اشکالی نداره جری .
اما بعد از اینکهاز تماشا سیر شدی به ساحل بزرگ بیا و یا مستقیماً به ویلا برگرد.
مادر دور شد. اینک بازوان سپیدش در نتیجة گردش زیر آفتاب دیروز به سرخی میزد.نزدیک بود به دنبال مادر بدود چون نمیتوانست تنها رفتن او را تحمل کند. اما اینکار را نکرد.
البته مادر هم پیش خود میاندیشید که پسرش به حدی بزرگ شده که بتواند مواظب خودش باشد.
- آیا لازم است او را اینهمه وابسته به خود نگهدارم ؟ نباید فکر کند که حتماً باید همیشه پیش من باشد. باید بیشتر دقت کنم.
زن بیوه بود و پسر یازده ساله تنها فرزندش بود. مصمم بود حد میانه را نگهدارد، نه مالک مطلق اش باشد و نه در محبت کردن مضایقه کند. با نگرانی به سوی ساحل اش براهافتاد.
جری وقتی دید مادرش به ساحل اختصاصی خودشان رسیدهاز سراشیبی صخره ها به طرف خلیج براهافتاد . از جایی کهاو ایستاده بود ، میان صخرههای قرمز- قهوهای پایین ،چشم اندازی از حرکت امواج آبی متمایل به سبز با حاشیة سپید دیده میشد. هر چه پایینتر میرفت متوجه شاخابههای خشن، صخرههای تیز و گسترة سنگهای کوچک پوزورویه ترد و شکنندة آنها میشد که به رنگ ارغوانی و آبی مایل به تیره در آمده بودند. با جستوخیز و دوان دوان فاصله چند یاردی مانده به خلیج آبهای سفید و کم عمق کنارة ساحل را طی کرد و خود را به بازوان نرم آب سپرد و شروع به شنا کرد. پسر شناگر ماهری بود و شناکنان به سرعت از روی شنها درخشان گذشت و به سمت صخرههایی که چون هیولاهایی بیرنگ در میان دریا سر از آب بدر آورده بودند رفت و بعد در دریای واقعی بود. دریای گرم که جریانات خنک زیرسطح آب رآنهایش را قلقلک میداد.
وقتی بهاندازة کافی از ساحل دور شد برگشت و نه تنها خلیج کوچک را در دوردست ، بلکه سنگ پوزهایی را که بین خلیج و ساحل بزرگ قرار داشت تماشا کرد. روی سطح آب نوازشگر شناور ماند و به مادرش چشم دوخت. مادر آنجا بود. نقطهای زرد رنگ زیر چتری که به نظر مثل قاچی از پرتقال میرسید. پسر با احساس امنیت از این که مادرش آنجا بود به ساحل بازگشت اما ناگهان حس کرد که تنهاست.
در لبة دماغة کوچک آنسوتر از سنگ پوزها اینجا و آنجا صخره هایی بودند که چند پسر داشتند روی آنها لباسهایشان را در می آوردند. پسرها لخت از صخره ها پایین آمدند. پسر انگلیسی بهطرف آنها شنا کرد اما فاصلهاش را بهاندازة کافی از آنها حفظ کرد. آنها از ساحل دور بودند و کاملاً برنزه شده بودند و به زبانی حرف میزدند که درکش برای پسر امکان نداشت. احساس با آنها بودن و یکی از آنها بودن وجود پسر را فرا گرفت. شناکنان کمی جلوتر رفت. پسرها برگشتند و با چشمان ریزو تیره شان که سرزندگی از آن می بارید بهاو نگاه کردند. بعد یکی از آنها لبخندی زد و دست تکان داد. همین حرکت کافی بود. در چشم به هم زدنی شناکنان پیش آنها رفت و روی یکی از صخرهها در کنارشان قرار گرفت. لبخندی از سر هیجان و نومیدی بر لب داشت. بچهها شادمانه بهاو خوشامد میگفتند. کم کم میکوشید بر لبخند هیجانی حاکی از عدم درک زبان آنها فایق آید. بچهها فهمیدند کهاو فردی خارجی است کهاز ساحل اختصاصی خود دور شدهاست. خواستند که بیخیالش شوند اما او خوشحال بود. با آنها بود. آنها از بالای صخره ها به پایین شیرجه میرفتند و بعد از فرو رفتن در عمق آبهای آبی دریا بالا می آمدند و دوری میزدند و از صخره بالا میآمدند و منتظر میشدند تا نوبتشان بار دیگر فرارسد.از نظر جری آنها پسر بزرگ بودند . در واقع مرد شده بودند. جری شیرجه زد و آنها نگاهش کردند. و بعد وقتی دوری در آب زد و از صخره بالا آمد تا در نوبت خود قرار بگیرد آنها جا برایش باز کردند و بهاین ترتیب در جمع آنها پذیرفته شد. او با اعتماد به نفس و غرور بار دیگر شیرجه زد.
کمی بعد پسری کهاز همه بزرکتر بود خودی نشان داد و به داخل آب شیرجه زد و بالا نیامد. بقیه تماشا میکردند. جری که دید پسر از آب بیرون نیامد شروع بهایما و اشاراتی کرد تا بهآنها هشدار بدهد. اما آنها با بیتفاوتی نگاهش کردند و بعد دوباره چشم به آب دوختند. بعد از مدتی نسبتاً طولانی پسر از آنسوی صخرهاز آب بیرون آمد و با فریاد پیروزی نفس حبس شده را با سرو صدا بیرون داد. بلافاصله بقیه شیرجه زدند. دریک لحظه، صبح مملو از شادی و نشاط بچه ها شد. بعد فضا و سطح آب خالی از سر و صدا شد اما در زیرآب جنب و جوش ادامه داشت.
جری شیرجه زد و به جمع شناگران زیر آب پیوست. دیوارة سیاه صخره را در زیر آب دید و بهان دست سایید وبلافاصله به سطح آب برگشت. دیوارة صخره حایلی بود کهاز پشت آن می توانست اطراف را ببیند. کسی را ندید. در زیر آب سایه روشن های اندام شناگران محو شده بود. آنسوتر از دیوارة حصارگونة صخرةکی یکی از آب بالا آمدند. جری فکر کرد کهآنها حتماً از سوراخ یا حفرهای در صخره گذشتهاند. دوباره شیرجه رفت. پایین آبهای شورغیر از دیوارة صخره چیزی ندید.وقتی به سطح آب آمد بچه ها روی صخرة شیرجه نشسته بودند و آماده دور بعدی می شدند. جری ناراحت از شکست خود بهانگلیسی داد زد:
- به من نگاه کنید.
و مثل تولهای نادان شروع به حرکات عجیب و پاشیدن و مشت زدن بهآب کرد.
بچهها با نگاهی تحقیرآمیز بهاو نگاه کردند . او تحقیر و ناراحتی را میشناخت. وقتی در آنجام کاری موفق نمیشد و میخواست توجه مادرش را جلب کند با این نوع نگاه ناراحت کنندة مادر مواجه می شد. احساس میکرد شرم شکست چون رد زخمی پنهان نشدنی در چهرهاش نمایان است . نگاهی به پسرهای بزرگتر از خود انداخت و داد زد:
- بن ژور ! مرسی! ارور!موسیور، موسیور!
در همین حال گوشهای خود راگرفت و با دست تکان داد.
آب داخل دهانش شد. سرفه کرد و زیر آب رفت و باز بالا آمد. بچه ها روی صخره بودند و بعد هوا پر از بوی بچههایی شد که شیرجه میزدند. به نظر میرسید با کم شدن وزن بچه ها صخره بالاتر می آید. بعد صخره زیر آفتاب گرم تنها ماند. جری شروع به شمردن کرد:
- یک، دو ، سه ...
وقتی شمارش به پنجاه رسید وحشت کرد . با خود اندیشید الان همة بچه ها در حفره های پر آب صخره گیر افتاده و در حال غرق شدن هستند. با رسیدن به عدد صد، بهاطرافش که احدی در آن به چشم نمیخورد نگاه کرد و نومیدانه خواست تا در خواست کمک کند. جری سرعت شمارش را زیاد کرد گویی این کار باعث میشد بچهها زودتر به سطح آب برگردند. در آن صبح آبی و خلوت هیچ چیز مثل شمارش او را وحشتزده نکرده بود. بارسیدن شمارش به صد و شصت آبهای اطراف صخره مملو از بچههایی شد که یکی پس از دیگری همچون والهای قهوهای سر از آب بدر آوردند. بچه ها بی آنکه نگاهی بهاو بیاندازند به سوی ساحل شنا کردند.
جری از صخره شیرجه بالا رفت و روی آن نشست. گرما و سختی صخره را زیرآنها احساس میکرد. در ساحل بچه ها لباسهایشان را جمع می کردند و به طرف سنگ پوزة دیگری میرفتند. آنها میخواستند از او دور شوند. جری فریاد کشید ، داد زد و دستهای مشت شدهاش را روی چشمهایش گذاشت و شروع به گریه کرد. کسی نبود کهاو را ببیند پس تا آنجا که می توانست گریه کرد.
بنظرش رسید که زمان زیادی طی شدهاست ، شناکنان تا جایی رسید که مادرش را دید. هنوز آنجا زیر چتر پرتقالی رنگ دراز کشیده بود. شناکنان به سوی صخره بزرگ بازگشت. با خشم و عصبانیت از آن بالا رفت و به داخل آبی دریا شیرجه رفت . پایین و پایینتر رفت و به دیواره صخره دست کشید اما شوری آب مانع از آن شد که چشمها را کامل باز کند و آن را ببیند.
به سطح آب بازگشت و شناکنان به ساحل برگشت و به ویلا رفت و منتظر مادرش شد. بزودی مادرش در حالیکه کیف نواری و بازوی برهنهاش را بهارامی تکان میداد سلانه سلانه به ویلا بازگشت. جری با لحنی شکست خورده و ناراحت گفت:
- عینک شنا می خواهم.
مادر نگاهی آرام و کنجکاو بهاو انداخت و گفت :
- باشه عزیزم.
- همین الان می خواهم . همین الان.
و آنقدر اصرار کرد تا مادر به همراهاو به فروشگاه رفت. به محض خریدن عینک غواصی جری طوری آن را از دست مادر قاپید که گویی مادر قصد دارد آن را برای خود نگهدارد و بلافاصلهاز سراشیبی جادة منتهی به خلیج روان شد.
جری خودش را به صخره مورد نظر رساند و بعد از زدن عینک شیرجه زد. فشار آب تسمة عینک را شل کرد . جری میدانست که باید تا پایین صخره شنا کند، به سطح آب آمد ،عینک را محکم کرد، هوای کافی داخل ششها کشید و پایین رفت . حالا می توانست همه چیز را ببیند. گویی چشمهایش دیگر آن چشمهای سابق نبودند. مانند چشمهای ماهی، بی آنکه آب شور ناراحتاش کند همه چیز را شفاف و واضح میدید.
شش یا هفت فوت پایین تر ، سنگ و شنهای کف دریا شفاف و درخشان بودند. دو جسم خاکستری رنگ گرد و درازشبیه سنگ نمک و تنه چوب بیحرکت آنجا افتاده بودند. آنها دو ماهی بودند که تکانی خوردند و چرخی زدند شبیه رقص و دوباره سرجای اول خود برگشتند. آب دریا در بالای ماهی ها موج برداشت، گویی سنگی به آب انداخته باشند. باز ماهیهایی بهاندازه ناخن انگشت به رقص در آمدند و از لای پاهایش عبور کردند. در یک لحظهاحساس کرد در دریایی از نقره شناور است. صخره بزرگی که بچه ها از آن عبور کرده بودند اصلاً معبری نداشت . بنابر این برای پیدا کردن تونل مجبور بود پایینتر برود. چندین بار از آب بیرون آمد . ششهایش را پر هوا کرد و به پایین رفت. چندین بار سطح صخره را برای یافتن گذرگاه نومیدانه وارسی کرد. بعد در یکی از جستجوها وقتی زانویش را به سطح صخره میزد، پایش در حفرهای فرو رفت. تونل را یافته بود.
به سطح آب برگشت. دنبال تکه سنگی گشت که بتواند از صخره جدا کند. تکهای سنگ بزرگ از صخره را کند و آن را برداشت و شیرجه زد. سنگ مانند لنگری او را به کف دریا رساند. به محل حفرهای که پایش در آن فرو رفته بود رسید . حفره سوراخی غیرمعمول و تاریک بود. ته حفره دیده نمی شد. دوباره سنگ لنگر خود را برداشت و کوشید با استفادهاز وزن آن داخل حفره شود.
مجبور بود با سر داخل حفره شود. شانه هایش اجازة عبور نمیدادند. شانههایش را از سویی به سوی دیگر حرکت میداد. و تا کمر خود را داخل حفره کرد. تمی توانست چیزی ببیند. چیزی نرم و چسبناک به دهانش خورد. فلاخن سیاهی جلوی صخرة خاکستری در مقابلش بود. وحشت سراسر وجودش را پر کرد.فکر کرد هشت پاست. در حالیکه خود را به عقب می کشید نگاهی بهاطراف انداخت . گیاهان بی خطری را که دهانه تونل را پوشانده بودند کنار زد ، شنا کنان خود را بهافتاب سطح در یا رساند و رهسپار ساحل شد. روی صخرة شیرجه دراز کشید. نگاهی به چاهابی پایین انداخت.می دانست که باید راهی از تونل، معبر، گذرگاه و یا هرچی که هست به آنسوی صخره پیدا کند.
قبل از همةادگرفت که باید نفس اش را کنترل کند. دوباره باسنگی دیگر در دست شیرجه زد. بهاین ترتیب بدون هیچ تلاش اضافی خود را به کف دریا رساند. شروع به شمارش کرد ...یک ، دو ، سه ...حرکت خون را در سینهاش احساس می کرد. پنجاه و یک ...پنجاه و دو...سینهاش درد گرفت . به سطح آب برگشت و نفسی تازه کرد. دید که خورشید پایین آمدهاست. سریعاً به ویلا برگشت و مادر را دید که داشت غذا میخورد. مادر تنها چیزی که پرسید این بود :
- خوش گذشت؟
و جری پاسخ داد:
- خیلی.
تمام شب خواب غار آبی را دید و صبح به محض خوردن صبحانه به خلیج رفت.
آنشب دماغش به شدت خون افتاد. ساعتها زیر آب مانده بود تا حبس کردن نفس در سینه را تمرین کند و حالا احساس ضعف و سرگیجه می کرد.مادر گفت :
- عزیزم اگه جای تو بودم دست از این کار می کشیدم.
روز بعد و روزهای بعد جری تمرین حبس نفس می کرد ،گویی تمام زندگی و آیندهاش بهاین کار بستگی داشت. شب دوباره دماغش خون افتاد طوری که مادر اصرار کرد روز بعد باهاش برود. دردآور بود که روزش را بدون تمرین حیاتی اش هدر دهد اما چارهای نداشت و در ساحلی که فکر می کرد مال بچه کوچولوهاست گذراند . ساحلی که مادرش می توانست بدون احساس خطرزیر آفتاب دراز بکشد. این ساحل مال او نبود.
روز بعد بدون اجازه گرفتن از مادر و بدون اینکه مادرش متوجه غلط یا درست بودن موضوع شود به ساحل خودش رفت. در طی استراحت در یافت که شمارش نفس را بالا بردهاست . بچههای بزرگتر برای عبور از تونل تا صد و شصت مقاومت کرده بودند و او از سر ترس اعداد را تندتر می شمرد. احتمالاً حالا اگر می کوشید می توانست از تونل عبور کند. اما هنوز نمی خواست امتحان کند. با مقاومتی آگاهانه بیصبری کودکانهاش را کنترل می کرد. در عین حال در کف دریا روی سنگهایی کهاز بالا آورده بود دراز می کشید و مدخل تونل را بررسی می کرد. تا آنجا که می توانست سوراخ سنبه های آن را شناخته بود. خصوصا اینکه قبلاً فشار سنگها را بر شانه های خود احساس کرده بود.
وقتی مادر حضور نداشت در ویلا کنار ساعت می نشست و زمان را محاسبه می کرد. حالا با غرور می توانست نفس را تا دو دقیقه حبس کند بدون اینکه چندان احساس ناراحتی کند. کلمه دو دقیقه سفر مخاطرهامیزی را که ضرورتا در انتظارش بود نزدیکتر می کرد. چهار روز بعد مادرش سر صبحانه گفت که باید به خانه برگردند. یک روز قبل از ترک ویلا باید کار را تمام می کرد. با خودش گفت : حتی اگر به قیمت جانم تمام شود اینکار را می کنم.اما دو روز قبل از حرکت شان روز پیروزی دچار خونریزی شدید بینی شد. طوریکه با احساس سرگیجگی مثل گیاهی دریایی روی صخره دراز کشید و جوی باریکی از خون را کهاز صخره به دریا میریخت نظاره کرد. ترسیده بود. با خود می اندیشید ممکن است در تونل سرگیجهاش بیشتر شود و در تونل گیر بیافتد و بمیرد .سرش را زیر نور آفتاب تکان داد .کم مانده بود تسلیم این افکار شود. فکر کرد به خانه برگردد و تا تابستان سال بعد صبر کند حتماً تا آن زمان به حد کافی بزرگ می شد و می توانست از تونل عبور کند.
حتی بعد از اینکه فکر کرد تصمیماش را گرفتهاست، متوجه شد که روی صخره نشسته و بهاعماق دریا چشم دوختهاست و میدانست که درست در همین لحظه بعد از اینکه خونریزی بینی اش قطع شود و سرش کمی از درد و دوران آرام بگیرد ، تلاشش را خواهد کرد. اگر الان این کار را نکند دیگر هیچوقت نخواهد توانست. ترس ولرز او از دو وحشت موازی بود ، ترس از عدم توانایی در امتحان کردن و ترس از تونل طولانی زیر صخره ! حتی زیر آفتاب نورانی صخرة حایل بسیار طولانی و سنگین به نظر می آمد. هزاران تن سنگ و صخره روی جایی کهاو قرار بود از آن عبور کند قرار داشت. اگر آنجا میمرد احتمالا تا سال آینده که پسربزرگها از آنجا عبور میکردند و اسکلت او را می یافتند کسی از مرگش خبردار نمی شد.
عینک غواصیاش را به چشم زد و بندهایش را محکم کرد و از خلاة آن مطمئن شد. دستهایش میلرزید. سنگینترین سنگ را انتخاب کرد، حالا نصف بدنش در خنکای آب قرار داشت نصف دیگر بدنش زیر آفتاب داغ بود. بار دیگر به آسمان صاف نگاه کرد، ششهایش را یکی دو بار از هوا آکند و خود را رها کرد تا به عمق برود. شروع به شمارش کرد. گوشه های سنگ را گرفته بود و همچنانکه قبلاً هم فکرش را کرده بود در حفره فرو رفت. شانههایش را تکان میداد و با پاهایش خود را به جلو میراند. بهزودی به محوطه بازتری رسید. بدنش آزاد شده بود. در حفرة صخرهای مملو از آب زرد مایل به خاکستری رها بود. آب او را با فشار به طرف سقف حفره میراند. سنگهای سقف حفره تیز بودند و پشتش را درد می آوردند. هر چه تندتر با دستهایش خود را جلو میکشید و از پاهایش به عنوان اهرم استفاده میکرد. سرش به جسمی تیز و سخت برخورد کرد و درد وجودش را آکند. پنجاه ، پنجاه و یک ، پنجاه و دو...چشمانش جایی را نمیدید. و وزن آب و صخره بر رویش قرار داشت. هفتاد و یک ، هفتاد و دو...هنوز ششهایش درد نمیکردند. احساس میکرد مثل بادکنکی در هوا شناور است . ششهایش راحت بودند اما سرش قدری گیج میرفت. بدون وقفه به سقف تیز و باریک حفره فشرده می شد. دوباره به یاد هشت پاها افتاد. با خود گفت نکند حفره مملو از گیاهانی باشد کهاو را گیر بیاندازند. از سر نگرانی با فشار خود را جلو کشید . سرش را دزدید و شروع به شنا کرد. دستها و پاهایش گویی در آبهای آزادند و براحتی حرکت می کردند.حتما حفره گشادتر شده بود. اندیشید باید تندتر شنا کند و میترسید نکند حفره تنگ تر شود و یا سرش ناگهان به سنگی برخورد کند.
صد ، صد و یک ... آب روشنتر میشد. حس پیروزی وجودش را آکند. ششهایش کم کم به درد میآمدند. چند ضربة بیشتر ...حالا باید از حفره خارج شود . تندتند میشمرد. صد و پانزده و کمی بعد ، که به نظر سالی رسید، باز هم صد و پانزده.آب اطرافش آبی گوهرگون بود. بالای سرش شکافی را میان صخره دید. نور خورشید از میان آن می تابید وصخره سیاه و تمیز تونل را نمایان می کرد. از سیاهی تونل اندکی مانده بود. توش و توان خود را از دست داده بود. طوری به شکاف صخره در بالای سرش نگاه کرد که گویی به جای نور هوا در آن جریان دارد و آرزو کرد کاش میتوانست دهانش را در شکاف بگذارد و با تمام وجود آن را به درون خود بکشد. یکصد و پنجاه ... صدایی در درونش این عدد را تکرار کرد اما این شماره را خیلی قبل به زبان آورده بود. باید از آن تاریکی عبور می کرد و گرنه غرق می شد. سرش گیج میرفت و درد شدیدی ریه هایش را می آزرد. صد و پنجاه ...صد وپنجاه ... این عدد چون پتکی مدام بر سرش می کوفت. نومیدانه بر هر گوشهای از صخره چنگ می انداخت و خود را جلو می کشید و آب تیره را پشت سر می گذاشت . حس کرد دارد می میرد. هشیاری اش را از دست داده بود. در مرز ناهوشیاری کامل ، بطور غریزی برای نجات دست و پا میزد. دردی ناشناخته و عظیمی در سرش پیچید . و بعد انفجار نور سبز تاریکی را شکافت .حرکت دستها و پاهایش او را به دریای آزاد رساند.
به سطح آب رسید . سرش خارج آب بود و مثل ماهی نفس نفس میزد. نای شنا و رساندن خود را به صخره نداشت.احساس می کرد زیر آب خواهد رفت و غرق خواهد شد. بعد با تلاشی غریزی به صخره چنگ زد و خود را بالا کشید. دمر روی آن افتاد و تند تند نفس کشید. چشمانش سیاهی میرفت و چیزی نمی دید. خون چشمانش را گرفته بود و بشدت می سوخت .بندهای عینک غواصی را پاره کرد و مشتی خون به دریا ریخت. خون از دماغش جاری شده بود و محفظه ماسک را پر کرده بود.
مشتی از آب شور و خنک دریا برداشت و بینی اش را شست. قادر به تشخیص شوری آب و مزه خون نبود. بعد از مدتی ضربان قلبش آرامتر شد و نور چشمانش را باز یافت. بلند شد و نشست. پسرهای بومیرا دید که با فاصلة نیم مایل به شیرجه و شنا مشغول بودند. دوست نداشت پیش آنها برود. تنها چیزی که می خواست برگشتن به خانه و استراحت بود.
بعد از مدت کوتاهی ، به ساحل رسید و به آرامی راه ویلا را در پیش گرفت. خود را در بستر رها کرد و به خواب رفت . با صدای پایی کهاز مسیر منتهی به ویلا به گوشش رسید از خواب بیدار شد. مادرش برمیگشت. با عجله به حمام رفت. دوست نداشت مادرش او را با چهرهای خونین و رد پای اشگ ببیند. از حمام بیرون آمد و مادر را با چهرهای بشاش و خندان در ورودی ویلا دید.
مادر دستش را روی شانة برنزة جری گذاشت و گفت:
- صبح خوش گذشت؟
- اوه، عالی ، ممنون.
- چرا رنگت پریده و بعد بانگرانی و ناراحتی پرسید:
- سر ِتو کجا زدی؟
- چیز مهمی نیست ، حالا یه جایی خورده دیگه.
مادر به دقت نگاهش کرد. پسر با چشمانی خسته و بی حال چیزی را از او پنهان می کرد. نگران شد. بعد با خود گفت :
-کولی بازی در نیار . جری میتونه مثل ماهی شنا کنه ، هیچ اتفاقی براش نمی افته
نشستند تا ناهارشان را بخورند.
جری بی مقدمه گفت:
- مامان ...می تونم حداقل دو دقیقه ، سه دقیقه زیر آب بمانم.
- جدی میگی عزیزم؟ به نظرم نباید دیگه اینکارو انجام بدی...واسهامروز شنا کردن کافیه
مامان آماده بود تا اگه جری مخالفت کرد باهاش کل کل کند اما جری بلافاصله تسلیم شد. رفتن به خلیج اصلاً برایش اهمیت نداشت.
نسخه قابل چاپ
شناسه : PS1637
تاریخ ارسال : سه شنبه 08 آبان 1386