آغاز دوباره ی زندگی

 پرنده گفت: چه بویی، چه آفتابی، آه!

بهار آمده است

و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت...

نوروز خجسته باد

فرهنگ ایران بر بینش زایندگی بنیان دارد، هر زمان پدیده ای از پدیده ای دیگر آفریده شده، بهار از زمستان و تابستان از بهار.
 بر پایه همین نگرش زایمان هر پدیده با جشن و سرور همراه است.  خرسندی از شادمانی شادمانان آفریده می شود و آنها را با مهر به یکدیگر پیوند می دهد. جشن تنها بی کار بودن و تن آسایی نیست.
فردوسی نیز از خود بگانه شدن ما را نکوهش می کند:
نه جشن و نه رامش نه گوهر نه نام   /         به کوشش ز هرگونه سازند دام

نباشد بهار از   زمستان   پدید   /                   ننوشند هنگام   رامش   نبید

برای زاد روز بهار نیایش های خود را برزبان آوریم:
 
روزگارا،
 دل ها را پرز مهر
 رنج ها را آسان،
ابرها را بارور
زمین را پربار، گردان
به ما چشمان نیک بین ده
دروغ  را
پلیدی، کج اندیشی
را  از سرزمین ما دور بگردان.

با آرزوی بهترین ها برای زندگی زمینی.

پروانه  بیست و هشت اسفند 1387

  

 گفتارهای نیک خود را اینجا بنویسید

زردی من از تو ، سرخی تو از من

شاهنامه از کهن ترین متن هایی که برگزاری جشن چهارشنبه سوری به آن اشاره شده است.

شاهنامه فردوسی است.

در داستان بهرام چوبینه با «پَـرموده» پسر ساوه ‌شاه آمده است که هنگامی که هر دو سپاه آماده رزم بودند، ستاره‌بینی بهرام را پند می‌دهد که:
ستاره‌شمر گفت بهرام را
که در «چارشنبه» مزن کام را
اگر زین بپیچی گزند آیدت
همه کار ناسودمند آیدت
یکی باغ بُـد در میان سپاه
از این روی و زان روی بُـد رزم‌گاه
بشد «چارشنبه» هم از بامداد
بدان باغ که امروز باشیم شاد
ببردند پر مایه گستردنی
می و رود و رامشگر و خوردنی
. . .
ز جیحون همی آتش افروختند
زمین و هوا را همی سوختند .

در سراسر شاهنامه به جز یکشنبه و چارشنبه، روز دیگری از هفته نام برده نشده است و تنها باری که از چارشنبه یاد شده، در همین داستان و همین جشنی است که در زمان بهرام چوبین انجام شده و این کهن‌ترین یادکرد جشن چارشنبه در متون است.

برگرفته از پژوهش های ایرانی

شاهی، در شاهنامه ارزش شمرده نمی شود

در زبان و ادب پهلوی کتابهایی که در باره ی سرگذشت ایران نوشته می شده «خوتای نامک» می نامیدند. که «خوتای» در زبان پارسی دری «خدای» و سپس «خدا» شده است که « خدا» در معنی سرور و شاه نیز بوده است. به پیروی از این نام در زمان یزد گرد آخرین پادشاه ساسانی ، کارنامه ایران در کتابی به نام «خوتای نامک » گرد آوری شده است، افسوس که متن پهلوی و تازی آن از میان رفته است. به پیروی از این در پارسی دری «خدای نامه» ، «شاهنامه» نامیده شده است.
فردوسی خود در شاهنامه، نامه های باستان را «نامه ی خسروان» یا «نامه ی باستان» خوانده است. دیگرانی مانند فرخی سیستانی «نامه ایران» را «شاهنامه» خوانده اند.
بنا بر آنچه گفته شد، این نام ، نشانه ای از ارزش شاهان در شاهنامه نیست.
اگر در شاهنامه شاهی ستوده شده است برای شایستگی هایی که داشته و اگر شاهی مانند کیکاووس سبکسر باشد، او را بی خرد و دیوانه و... می خواند.
در داستان رستم و سهراب نامداران ایرانی به گودرز می گویند:
به نزدیک این شاه دیوانه رو
وز این در سخن یاد کن ، نو به نو
گودرز کاووس را «کم خرد» می خواند:
کسی را که جنگی چو رستم بود
بیازارد او را کم خرد بود
درجای دیگر رستم کاووس را «مشتی خاک» می داند:
چرا دارم از خشم کاووس باک
چه کاووس پیشم، چه یک مشت خاک
پادشاهی در شاهنامه در برابر پهلوانی بی رنگ می نماید. اگر شاهنامه به نام کسانی باشد ، بهتر است آن را «نامه ی پهلوانان» بنامند.
در داستان سیاوش رستم در برابر چشمان کاووس، سودابه را، که سیاوش را به سوی مرگ فرستاده است از شبستان شاه گیسو کشان بیرون می آورد و به دو نیم می کند.
تهمتن برفت از بر تخت اوی
سوی خان سودابه بنهاد روی
زپرده به گیسوش بیرون کشید
زتخت بزرگیش در خون کشید
به خنجر به دو نیم کردش به راه
نجنبید بر جای کاووس شاه
فردوسی همواره کیخسرو را ستوده است.کیخسرو نشانه ی راز آلودِ انسان پاک و رهاست، او نماد «مرگ در زندگی» و نشانه ی « پاکی در آلودگی» است. کیخسرو به شیوه ای شگفت انگیز ، زنده به مینو می رود.
اگر فردوسی ستایش کننده شاهان بود کاووس را نیز باید می ستود.

گفتارهای نیک خود را اینجا بنویسید

زیباترین کارت تبریک سال نو

 گرگان زمین - عکس از سالار 

نیایش در زادمان نوروز

تا نوای هفت سُرنا در گلستان، جان دمید

خواب ِ دیرین شد ز چشمان ِ زمستان ناپدید

روزگارا، هفت سُرنا را به گوش   جان نواز

چشم را بیدار دار و سینه‌ ها را پُر امید

روزگارا، گلشن ِ نوروز را پُر بار کُن

شهد پیروزی به کام مرد و زن بسیار کُن

اَبر را جان‌بخش ساز و ماه را آیینه دار

بد دلان را دور، با ما نیکوان را یار کُن

روزگارا، تازه شد هستی در آغاز بهار

جشن جمشید جهان بین را جهان آرا بدار

مهر افزون کُن درون سینه ها در سال نو

فرِّ شادی را به جام زندگی از نو بیار

روزگارا، جشن ما را نو به نو جاوید ساز

سینه را پر مهرتر از سینه‌-ی جمشید ساز

رنج را آسان بنه بر مردم برگشته بخت

چشم نیکو مردمان را دیده-‌ی خورشید ساز

زیباترین کارت تبریکی که دریاف کردم درون آن متن نیایش در زادمان نورزو بود. بیاید آیین ایران را بشناسیم بدانیم که که بودیم و دلمان چقدر بزرگ بود و چه آرزوهایی داشتیم. شما هم یک برگ از این نیایش همراه کارت تبریک سال نو برای دوستانتان هدیه دهید.