روزگار تلخ و وفای به پیمان

این روزها گاهی چنان خبرهایی می خوانم و می شنوم که، وقتی خودم را جای آن کسی که به او رنج وارد شده می گذارم یاد این بیت فردوسی می افتم:

«نزادی مرا کاشکی مادرم / وگر زاد، مرگ آمدی بر سرم

که چندین بلاها بباید کشید / ز گیتی همی زهر باید چشید »

این بیت ها از داستان سیاوش ، نماد «پیمان» است . سیاوش هنگامی که همراه رستم به جنگ افراسیاب می رود ،به جایی می رسد که با  افراسیاب، برای جلو گیری از خونریزی بی گناهان، پیمان دوستی می بنند و صد تن را به گروگان می گیرد. به کاوس نامه ای می نویسد که دستور چیست ؟. پدر دستور پیمان شکنی و کشتن آن صد گروگان را می دهد . فردوسی با این ابیات شیوا به بیان حال و روز سیاوش می پردازد و در ادامه می فرماید:

«بدین گونه پیمان که من کرده‌ام / به یزدان و سوگندها خورده‌ام

اگر سر بگردانم از راستی / فراز آید از هر سوی کاستی »


سیاوش سر از راستی نمی گرداند و پیمان نمی شکند و ....