عشق نه، دست کم همدردی

پیرزنی در چین زندگی می کرد که راهبی را بیش از بیست سال حمایت کرده بود. برای راهب کلبه ای کوچک ساخته بود و هنگام« خود پژوهی» به او خوراک می داد . در آخر از خود پرسید راهب در این سال ها چه از خود ساخته است. برای پی بردن با آن،از یک دختر شهوتران کمک گرفت . به آن  دختر گفت:" برو و او را در آغوش بگیر و ناگهان از حالش در آن زمان بپرس ". آن دختر راهب را صدا زد و بی هیچ حرفی او را در آغوش گرفت و نوازش کرد و بی درنگ از او پرسید که چه می خواهد بکند. راهب با  لحنی شاعرانه پاسخ داد: "برای درخت پیری همانند من در صخره ای سرد، هیچ جا به گرمی آغوش تو نیست". دختر نزد پیرزن بازگشت و آنچه را که رخ داده  بود، بازگو کرد. پیرزن با خشم فریاد زد:"به چه کسی در این بیست سال خوراک دادم! " ." او نشان داد که به نیاز تو نمی اندیشد، و هیچ فکری برا ی بیان حالت تو ندارد. او نیاز ی به بیان  این جملات نداشت ،او     دست کم می توانست از خود همدلی نشان دهد". او فورن رفت و کلبه ی راهب را آتش زد. No Loving - Kindness There was an old woman in China who had supported a monk for over twenty years. She had built a little hut for him and fed him while he was meditating. Finally she wondered just what progress he had made in all this time. To find out, she obtained the help of a girl rich in desire. "Go and embrace him," she told her, "and then ask him suddenly: 'What now?'" The girl called upon the monk and without much ado caressed him, asking him what he was going to do about it. "An old tree grows on a cold rock in winter," replied the monk somewhat poetically. "Nowhere is there any warmth." The girl returned and related what he had said. "To think I fed that fellow for twenty years!" exclaimed the old woman in anger. "He showed no consideration for your need, no disposition to explain your condition. He need not have responded to passion, but at least he could have evidenced some compassion;" She at once went to the hut of the monk and burned it down. گفتارهای نیک خود را اینجا بنویسید