تا قونیه همسفر با سعید-۲

پروانه دوشنبه 12 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 23:25 http://www.parvazbaparwane.blogspot.com

برای سعید که سفری زمینی و آسمانی را با هم در پیش گرفته:

«هر که سفر زمین کند پای آبله شود، و هر که سفر آسمان کند دل آبله شود».
خرقانی

پروانه.ا سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 00:28 http://www.parvazbaparwane.blogspot.com

در ستایش بوالحسن خرقانی
مهدی اخوان ثالث
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
ای پاک زاد و پاک تر از پاک
وی خاکسار ٍ برتر افلاک
.

چون تو گلی منور و عطار
بی خار،کم بر آمده از خاک
.
.
قدر بشر ز عرش فراتر
بردی و روفتی خس و خاشاک
تاج ٍ شکوه ٍ بار خدایی
هٍشتی به تارکٍ پسرٍ خاک
.
.
در حق ٍ تو جزین نتوان گفت:
ای خاک زادٍ پاک تر از پاک.

-

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:07

شبی ابولحسن خرقانی نماز می کرد .ندا در رسید : هان بولحسن می خواهی از آنچه از تو می دانم به خلق گویم تا بر دارت کنند؟ ابولحسن گفت : بارالها می خواهی از آنچه از لطف تو می دانم به خلق گویم تا هیچ کس سجودت نکند ؟
ندا در رسید : نه من از تو نه تو از من !!

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:09

خواجه عبدالله انصاری در مناجات و مقالات خود درباره درک فیض از مکتب شیخ خرقان چنین آورده است:

عبدالله مردی بود بیابانی، میرفت بطلب آب زندگانی، ناگاه رسید به شیخ ابوالحسن خرقانی، دید چشمهً آب زندگانی، چندان خورد که از خود گشت فانی، که نه عبدالله ماند و نه شیخ ابوالحسن خرقانی، اگر چیزی میدانی من گنجی بودم نهانی، کلید او شیخ ابوالحسن خرقانی.

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:11

محمد منور در کتاب اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید درباره ملاقات شیخ ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابواخیر نوشته است:

« چون شیخ ما ابوسعید به خرقان رسید و در خانقاه شد، در خانقاه شیخ بوالحسن مسجد خانه ای است. شیخ بوالحسن در آنجا بود، بر پای خواست؛ و تا میان مسجد خانه پیش شیخ باز آمد و آنجا دست به گردن یکدیگر فرا کردند. شیخ ابوالحسن می گفت: چنان داغ را، مرهم چنین نهند و چنین قدم را، قربان، جان بوالقاسم سازند. پس شیخ بوالحسن، شیخ بوسعید را دست گرفت که بر جای من بنشین. شیخ ما ننشست. شیخ بوالحسن را گفت: تو بر جای خویش بنشین. او ننشست. هر دو در میانه خانه بنشستند و هر دو می گریستند. شیخ بوالحسن، شیخ بوسعید را گفت: سخن بواژ، مرا نصیحتی کن؛ شیخ بوسعید گفت: او را باید گفت. پس مقریان با شیخ بوسعید بودند، اشارت کرد که قرآن برخوانید. قرآن برخواندند و صوفیان بسیار بگریستند و نعره ها زدند و هر دو شیخ بسیار بگریستند. شیخ بوالحسن، خرقه از سر زاویه خود به مقریان انداخت. شیخ بوسعید سه شبانروز پیش شیخ بوالحسن بود. و درین سه شبانروز، هیچ سخن نگفت. شیخ بوالحسن وی را معارضه سخن می کرد. شیخ بوسعید گفت: ما را بدان آورده اند تا سخن شنویم. او را باید گفت. پس شیخ بوالحسن گفت: تو حاجت مایی از خدای تعالی. ما از خدای تعالی به حاجت خواسته ایم که دوستی از دوستان خویش بفرست، تا ما این سرهای تو بدو هوژ گوئیم(بدو هویدا گوئیم). تو آن حاجت مایی. من پیر بودم و ضعیف به تو نتوانستم آمدن، ترا قوت بود و عدت، ترا به ما آوردند. ترا به مکه نگذارند. تو عزیز تر از آنی که ترا به مکه برند. کعبه را به تو آرند تا ترا طواف کند.

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:15

شیخ فریدالدین عطار دیدار تاریخی ابولحسن و سلطان محمود را چنین بیان داشته است:

« نقل است که وقتی سلطان محمود وعده داده بود، ایاز را. خلعت خویش را در تو خواهیم پوشیدن و تیغ برهنه بالای سر تو برسم غلامان من خواهم داشت. چون محمود به زیارت شیخ "ابوالحسن خرقانی" رسول فرستاد که شیخ را بگوئید که سلطان برای تو از غزنین بدینجا آمد، تو نیز برای او از خانقاه به خیمهً او درآی؛ و رسول را گفت اگر نیاید این آیت برخوانید، قوله تعالی: "واطیعو الله و اطیعو الرسول و اولی الامرمنکم."

رسول پیغام بگزارد. شیخ گفت: مرا معذور دارید. این آیت برو خواندند، شیخ گفت: محمود را بگوئید که: چنان در اطیعو الله مستغرقم که در اطیعو الرسول خجالتها دارم تا به اولی الامر چه رسد؟! رسول بیامد و به محمود باز گفت. محمود را رقت آمده و گفت: برخیزید، که او نه از آن مرد است که ما گمان برده بودیم. پس جامهً خویش را به ایاز داد و در پوشید، و ده کنیزک را جامهً غلامان در بر کرده، و خود به سلاح داری ایاز پیش و پس می آمد، امتحان را رو به صومعهً شیخ نهاد. چون از در صومعه درآمد و سلام کرد، شیخ جواب داد، اما برپا نخاست. پس روی به محمود کرد و در ایاز ننگرید، محمود گفت: برپا نخاستی سلطان را و این همه دام بود، شیخ گفت: دام است اما مرغش تو نه ای؛ پس دست محمود بگرفت و گفت: فرا پیش آی، چون ترا فرا پیش داشته اند. محمود گفت: سخنی بگو. گفت: این نامحرمان را بیرون فرست، محمود اشارت کرد، تا نامحرمان همه بیرون رفتند؛ محمود گفت: مرا از بایزید حکایتی برگو. شیخ گفت: بایزید چنین گفته است: که هر که مرا دید از رقم شقاوت، ایمن شد؛ محمود گفت: از قدم پیغامبر زیادتست؟ و بوجهل و بولهب و چندان منکران او را همی دیدند و از اهل شقاوت، شیخ گفت محمود را که ادب نگه دار و تصرف در ولایت خویش کن، که مصطفی را علیه السلام ندید جز چهار یار او و صحابه او و دلیل بر این چیست؟ قوله تعالی "و تراهم ینظرون الیک و هم لایبصرون"، محمود را از این سخن خوش آمد؛ گفت مرا پندی ده. گفت: چهار چیز نگه دار. اول پرهیز از مناهی و نماز بجماعت، سخاوت و شفقت بر خلق خدا. محمود گفت: مرا دعا کن؛ گفت: خود در این گه دعا می کنم "اللهم اغفر للمؤمنین و المؤمنات" گفت: دعاء خاص بگو. گفت: ای محمود عاقبتت محمود باد. پس محمود بدره ای زر پیش شیخ نهاد. شیخ قرص جوین پیش نهاد و گفت: بخور! محمود همی خاوید و در گلویش می گرفت. شیخ گفت: مگر حلقت می گیرد؟ گفت: آری. گفت: میخواهی که ما را این بدره زر تو گلوی بگیرد؟ برگیر که این را " اشاره به زر " سه طلاق داده ایم. محمود گفت: در چیزی کن، البته. گفت: نکنم. گفت: پس مرا از آن خود یادگاری بده، شیخ پیراهن عودی از آن خود بدو داد. محمود چون بازهمی گشت گفت: شیخا خوش صومعه ای داری، گفت: آنهمه داری، این نیز همی بایدت؟ پس در وقت رفتن شیخ او را بر پا خواست. محمود گفت: اول که آمدم التفات نکردی، اکنون بر پای می خیزی. این همه کرامت از چیست آن چه بود؟ شیخ گفت: اول در رعونت پادشاهی و امتحان درآمدی، و به آخر در انکسار و درویشی میروی که آفتاب دولت درویشی بر تو تافته است. اول برای پادشاهی تو برنخاستم، اکنون برای درویشی تو برمی خیزم.»

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:19

در بین ملاقات کنندگان نامی با شیخ ابوالحسن خرقانی عارف آزاد اندیش قرن چهارم و پنجم هجری، ناصر خسرو قبادیانی شاعر و نویسنده و متفکر، محقق معاصر او است که به خرقان سفر کرده و به محضر شیخ بزرگ خرقان راه یافته و از خانقاه معروف او به رموز اسرار عرفان پی برده است. امیر دولتشاه بن علاءالدوله سمرقندی در کتاب تذکرةالشعرا در ضمن بیان شرح احوال ناصر خسرو قبادیانی مینویسد: « در اثنای عزیمت از مازندران بجانب خراسان به صحبت شیخ المشایخ ابوالحسن خرقانی قدس الله روحه العزیز رسید، و شیخ را از روی کرامت، احوال او معلوم معلوم شده بود. به اصحاب گفت که فردا مردی حجتی بدین شکل و صفت بدر خانقاه خواهد رسید، او را اعزاز و اکرام نمائید و اگر امتحانی از علوم ظاهر در میان آورد بگوئید شیخ ما مردی دهقان و امی است و آن شخص را پیش من آرید. چون حکیم ناصر خسرو بدر خانقاه رسید، مریدان بفرمودهً شیخ عمل کرده، او را بخدمت شیخ بردند. شیخ او را اعزاز و اکرام فرمود و حکیم ناصر خسرو گفت: ای شیخ بزرگوار میخواهم که از این قیل و قال درگذرم و پناه به اهل حال آورم. شیخ تبسمی کرد و گفت که ای ساده دل بیچاره تو چگونه با من هم صحبتی توانی کرد که سالها است اسیر عقل ناقص مانده ای؟ و من اول روز که قدم بدرجه مردان نهاده ام سه طلاق به این بر گوشهً چادر این مکاره بسته ام. حکیم گفت که چگونه شیخ را معلوم شد که عقل ناقص است؟ بلکه اول من خلق الله العقل، گفته اند. شیخ فرمود ای حکیم آن عقل انبیاست، دلیری در آن میدان مکن. اما عقل ناقص، عقل تو و پورسینا است. که هر دو بدان مغرور شده اید و دلیل بر آن قصیده است که دوش گفته و پنداشته ای که گوهر کان کن فکان عقل است، غلط کرده ای آن که گوهر عشق است و فی الحال مطلع آن قصیده را شیخ به زبان مبارک گذرانید برین منوال که:

بالای هفت طاق مقرنس دو گوهرند کز کاینات و هر چه در او هست برترند

حکیم ناصر خسرو چون آن کرامت از شیخ بدید مبهوت شد، چه این قصیده را هم در آن شب نظم کرده بود و هیچ آفریده را بر آن اطلاعی نبود و اعتقاد و اخلاص او به آستانهً شیخ درجه عالی یافت؛ و چند وقت در خدمت شیخ روزگار گذرانید و به ریاضت و تصفیه باطن مشغول شد. اما شیخ او را اجازت به سفر داد و او به جانب خراسان آمد و از علوم غریبه و تسخیر سخن گفت، علمای خراسان بقصد او برخاستند و در آن حین اقضی القضاة ابوسهیل صعلوکی که امام و بزرگ خراسان بود و در نیشابور بودی حکیم را گفت تو مردی فاضل و بزرگی، چون امتحانات بسیار میکنی و سخن تو بلندتر واقع شده؛ چنین مشاهده میکنم که علمای ظاهری خراسان قصد تو دارند. صلاح در آنست که ازین دیار سفر اختیار کنی. حکیم از نیشابور فرار نموده، بجانب بلخ افتاد و آنجا نیز متواری بود تا در آخر حال به کوهستان بدخشان افتاد.

با در نظر گرفتن تطابیق تاریخی و اینکه وفات شیخ ابوالحسن خرقانی در سال 425 هجری اتفاق افتاده؛ باید این ملاقات معنوی در دوران جوانی ناصر خسرو به وقوع پیوسته باشد.

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:20

در بین ملاقات کنندگان نامی با شیخ ابوالحسن خرقانی عارف آزاد اندیش قرن چهارم و پنجم هجری، ناصر خسرو قبادیانی شاعر و نویسنده و متفکر، محقق معاصر او است که به خرقان سفر کرده و به محضر شیخ بزرگ خرقان راه یافته و از خانقاه معروف او به رموز اسرار عرفان پی برده است. امیر دولتشاه بن علاءالدوله سمرقندی در کتاب تذکرةالشعرا در ضمن بیان شرح احوال ناصر خسرو قبادیانی مینویسد: « در اثنای عزیمت از مازندران بجانب خراسان به صحبت شیخ المشایخ ابوالحسن خرقانی قدس الله روحه العزیز رسید، و شیخ را از روی کرامت، احوال او معلوم معلوم شده بود. به اصحاب گفت که فردا مردی حجتی بدین شکل و صفت بدر خانقاه خواهد رسید، او را اعزاز و اکرام نمائید و اگر امتحانی از علوم ظاهر در میان آورد بگوئید شیخ ما مردی دهقان و امی است و آن شخص را پیش من آرید. چون حکیم ناصر خسرو بدر خانقاه رسید، مریدان بفرمودهً شیخ عمل کرده، او را بخدمت شیخ بردند. شیخ او را اعزاز و اکرام فرمود و حکیم ناصر خسرو گفت: ای شیخ بزرگوار میخواهم که از این قیل و قال درگذرم و پناه به اهل حال آورم. شیخ تبسمی کرد و گفت که ای ساده دل بیچاره تو چگونه با من هم صحبتی توانی کرد که سالها است اسیر عقل ناقص مانده ای؟ و من اول روز که قدم بدرجه مردان نهاده ام سه طلاق به این بر گوشهً چادر این مکاره بسته ام. حکیم گفت که چگونه شیخ را معلوم شد که عقل ناقص است؟ بلکه اول من خلق الله العقل، گفته اند. شیخ فرمود ای حکیم آن عقل انبیاست، دلیری در آن میدان مکن. اما عقل ناقص، عقل تو و پورسینا است. که هر دو بدان مغرور شده اید و دلیل بر آن قصیده است که دوش گفته و پنداشته ای که گوهر کان کن فکان عقل است، غلط کرده ای آن که گوهر عشق است و فی الحال مطلع آن قصیده را شیخ به زبان مبارک گذرانید برین منوال که:

بالای هفت طاق مقرنس دو گوهرند کز کاینات و هر چه در او هست برترند

حکیم ناصر خسرو چون آن کرامت از شیخ بدید مبهوت شد، چه این قصیده را هم در آن شب نظم کرده بود و هیچ آفریده را بر آن اطلاعی نبود و اعتقاد و اخلاص او به آستانهً شیخ درجه عالی یافت؛ و چند وقت در خدمت شیخ روزگار گذرانید و به ریاضت و تصفیه باطن مشغول شد. اما شیخ او را اجازت به سفر داد و او به جانب خراسان آمد و از علوم غریبه و تسخیر سخن گفت، علمای خراسان بقصد او برخاستند و در آن حین اقضی القضاة ابوسهیل صعلوکی که امام و بزرگ خراسان بود و در نیشابور بودی حکیم را گفت تو مردی فاضل و بزرگی، چون امتحانات بسیار میکنی و سخن تو بلندتر واقع شده؛ چنین مشاهده میکنم که علمای ظاهری خراسان قصد تو دارند. صلاح در آنست که ازین دیار سفر اختیار کنی. حکیم از نیشابور فرار نموده، بجانب بلخ افتاد و آنجا نیز متواری بود تا در آخر حال به کوهستان بدخشان افتاد.

با در نظر گرفتن تطابیق تاریخی و اینکه وفات شیخ ابوالحسن خرقانی در سال 425 هجری اتفاق افتاده؛ باید این ملاقات معنوی در دوران جوانی ناصر خسرو به وقوع پیوسته باشد.

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:21

درباره ملاقات شیخ ابوالحسن خرقانی عارف و ابو علی سینا فیلسوف و طبیب مشهور داستانها در کتابها آورده اند؛ اگر جزئیات این دیدار درست نباشد؛ با در نظر گرفتن وقایع تاریخی و خط سیر حرکت ابوعلی سینا از گرگانج به جرجان (گرگان) که از طریق طوس و نیشابور و جاجرم و سرحد کومش انجام گرفته، وقوع این ملاقات مهم تاریخی قطعی است. شیخ فرید الدین عطار نیشابوری درباره ملاقات شیخ ابوالحسن خرقانی و شیخ الرئیس ابوعلی سینا چنین نوشته است:

« نقلست که بوعلی سینا به آوازهً شیخ عزم خرقان کرد، چون به وثاق شیخ آمد، شیخ به هیزم رفته بود. پرسید که شیخ کجاست؟ زنش گفت: آن زندیق کذاب را چه کنی؟ همچنین بسیار جفا گفت شیخ را، که زنش منکر او بودی، حالش چه بودی! بوعلی عزم صحرا کرد تا شیخ را بیند، شیخ را دید که همی آمد و خرواری درمنه بر شیری نهاده، بوعلی از دست برفت، گفت: شیخا این چه حالتست؟ گفت: آری تا ما بار چنان "ماده" گرگی نکشیم "یعنی زن" شیری بار ما نکشد. پس بوثاق باز آمد، بوعلی بنشست و سخن آغاز کرد و بسی گفت، شیخ پاره ای گل در آب کرده بود تا دیواری عمارت کند، دلش بگرفت، برخاست و گفت مرا معذور دار که این دیوار را عمارت می باید کرد، و بر سر دیوار شد، ناگاه تبر از دستش بیفتاد، بوعلی برخاست تا آن تبر بدستش باز دهد، پیش از آنکه بوعلی آنجا رسید آن تبر برخاست و بدست شیخ باز شد. بوعلی یکبارگی اینجا از دست برفت و تصدیقی عظیم بدین حدیثش پدید آمد تا بعد از آن طریقت به فلسفه کشید، چنانکه معلوم هست» .

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:23

در مورد ارتباط معنوی بایزید بسطامی عارف قرن دوم و سوم هجری با شیخ ابوالحسن خرقانی که از وفات بایزید 234 هجری تا تولد شیخ ابوالحسن 351 یا 352 هجری، یکصد و هفده یا هیجده سال فاصله است مطالب زیادی در آثار نویسندگان و محققان به ویژه عارفان قرنهای بعد آمده است، که قابل توجه و تأمل میباشد. بدیهی است اینگونه ارتباطات آشکار مؤید بقای روح و استمرار و انتقال هویت و معنویت پنهان از چشم ظاهر بین بشری است؛ که فهم ضعیف و محدود ما به ندرت قادر به درک جلوه هایی از آن می باشد. شیخ فرید الدین عطار نیشابوری عارف بزرگ قرن ششم و هفتم هجری در این باره مینویسد:

نقل است که شیخ بایزید هر سال یک نوبت بزیارت دهستان شدی بسر ریگ که آنجا قبور شهد است، چون بر خرقان گذر کردی باستادی و نفس برکشیدی، مریدان از وی سئوال کردند که شیخا ما هیچ نمی شنویم؛ گفت: آری که از این دیه دزدان بوی مردی می شنوم، مردی بود نام او علی و کنیت او ابوالحسن؛ به درجه از من پیش بود، بار عیال کشد و کشت کند و درخت نشاند.

هم چنین در مورد توجه و ارتباط متقابل شیخ ابوالحسن خرقانی به بایزید بسطامی و مدد جستن از تربت او شیخ فرید الدین عطار نیشابوری مینویسد:

نقل است که شیخ ابوالحسن در ابتدا دوازده سال در خرقان نماز خفتن بجماعت کردی و روی بخاک بایزید نهادی و بسطام آمدی، 3 فرسنگ و باستادی و گفتی بار خدایا از آن خلعت که بایزید را داده ای ابوالحسن را بویی ده و آنگاه باز گشتی، وقت صبح را بخرقان باز آمدی و نماز بامداد بجماعت به خرقان دریافتی بر طهارت وضوی نماز خفتن.

گویند شیخ ابوالحسن خرقانی بر سر در خانقاه خود نوشته بود: « هر کس که در این سرا درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید. چه آنکس که بدرگاه باری تعالی به جان ارزد، البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد.»

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:25

از سخنان ابوالحسن خرقانی

عالم بامداد برخیز طلب زیادتی علم کند، و زاهد طلب زیادتی زهد کند و ابوالحسن در بند آن بود که سروری بدل برادری رساند.

اگر به ترکستان تا به در شام کسی را خاری در انگشت شود آن از آن من است. همچنین از ترک تا شام کسی را قدم در سنگ آید زیان آن مراست و اگر اندوهی در دلی است آن دل از آن من است.

کاشکی بدل همه خلق، من بمردمی تا خلق را مرگ نبایستی دید... کاشکی حساب همه خلق با من بکردی تا خلق را به قیامت حساب نبایستی دید.

کاشکی عقوبت همه خلق، مرا کردی تا ایشان را دوزخ نبایستی دید. بهترین چیزها دلیست که در وی هیچ بدی نباشد.

اگر سرودی بگوید و به آن حق را خواهد، بهتر از آن بود که قرآن خواند و بدان حق را نخواهد. هر چه برای خدا کنی اخلاص است و هرچه برای خلق کنی ریا. هر که عاشق شد خدای را یافت و هر که خدای را یافت خود را فراموش کرد.

او براستی مرید و شاگرد روحانی سلطان العارفین بایزید بسطامی است که گفته است:

مرید من آنست که بر کنار دوزخ بایستد و هر که را خواهند بدوزخ برند دستش گیرد و به بهشت فرستد و خود بجای او بدوزخ رود.

پاتوق گورکن ها سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 12:26

مولوی در دفتر چهارم مثنوی، نظریه و گفتار شیخ ابوالحسن خرقانی را درباره پیش بینی جزئیات وجود و ظهور خود توسط بایزید بسطامی در یکصد و تقریبا بیست سال چنین سروده است:

هـچـنـان آمـد کـه او فـرمـوده بـود بـوالـحـسـن از مـردمـان آن راشـنـود
که: حـسـن بـاشـد مـریـد و امتم درس گـیـرد هـر صـبـاح از تـربــتــــم

گفت: من هم نیز خوابش دیده ام وز روان شـیـخ ایـــــن بـشـنـیـده ام

هر صباحی رو نـهـادی سوی گور ایـسـتـادی تـا ضـحـی انـدر حـضـــور

یـا مـثـال شـیـخ پـیـشش آمـدی یا که بی گفتی شکالش حل شدی

تـا یـکـی روزی بـیامـد بـا سـعـود گـورهـا را بـرف نـو پـوشـیـده بـــــود

تـوی بـر تـو بـرفـهـا همچون علم قـبه قـبه دید و شـد جـانـش بـغـــم

بـانگش آمد از حظیره شیخ حی هـا انـا ادعـوک کـی تـسـعی الــــی

هین بیا این سو، بر آوازم شتاب عـالم از برف است روی از من متاب

حال او زآن روز شد خوب و بدید آن عجایـب را کـه اول مــــی شـنید

رامین سه‌شنبه 13 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 13:11 http://www.minyasha.blogfa.com

هیمه شدم جان و تن مستعد سوختن

تا تو بدانی چرا عشق مرا سوخته

خواهیم اینسان بسوز خواهیم اینسان بساز

من همه زان توام سوخته نا سوخته

به قول حضرت مولانا

چونکه کن از دست شدم در ره من شیشه منه

ور بنهی پا بنهم هرچه بیابم شکنم

مانا باشی

ضمن سپاس از شعر زیبای شما
حالا که موضوع مولانا است شعر او را هم کامل اینجا می نویسم:
زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم
گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم
چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه
ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شکنم
زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود
گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم
تلخ کنی تلخ شوم لطف کنی لطف شوم
باتوخوشست ای صنم لب شکرخوش ذقنم
اصل تویی من چه کسم آینه ای در کف تو
هرچه نمایی بشوم آینه ممتحنم
تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو
چونکه شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم
بی?تو اگر گل شکنم خار شود در کف من
ورهمه خارم زتومن جمله گل ویاسمنم
دم به دم از خون جگر ساغر خونابه کشم
هرنفسی کوزه خودبردرساقی شکنم
دست برم هرنفسی سوی گریبان بتی
تابخراشدرخ من تابدردپیرهنم
لطف صلاح دل ودین تافت میان دل من
شمع دلست اوبه جهان من کیم اورالگنم
دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی
لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من
با تو خوش است ای صنم لب شکر خوش ذقنم
هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم
چونک شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم
ور همه خارم ز تو من جمله گل و یاسمنم
هر نفسی کوزه خود بر در ساقی شکنم
تا بخراشد رخ من تا بدرد پیرهنم
شمع دل است او به جهان من کیم او را لگنم

رامین چهارشنبه 14 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 14:02 http://www.minyasha.blogfa.com

با سلام
عرض به خدمت شما که

چریکه دل یعنی : صدای ضجه و ناله ای که از ته دل براید .

مین یاشا هم یعنی : هزار سال زنده باشی . جاوید باشی

مننون از حضور پر مهرتون

سعیدسعیدی چهارشنبه 14 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 14:14

ممنون بابت این همه لطف من به حتم بر گردم ایران باید برم یک ماهی در خرقان بمونم نمیدونید الان که دارم به خرقان فکر میکنم چه حالی دارم ابر مردی بوده این مرد خدا

رامین چهارشنبه 14 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 15:16 http://raminchaman.blogspot.com

سلام پروانه ی گرامی..
....................................
شیخ بهائی...رباعی فی الواقع عجیب و در عین حال شیرینی دارد..
.........................................
کاری زوجود ناقص ام نگشاید
گوئی که ثبوت ام انتفا می زاید
شاید ز عدم " من به وجودی برسم
زان رو که ز نفی نفی "اثبات آید

................................................
در واقع می خواهم این مطلب را بگویم که این بایزید های بسطامی ها..این ابولحسن های خرقانی ها...و به نوعی امثالهم ..چه گره ای از کار فروبسته ی من و من نوعی و ما و ما ی نوعی...گشوده اند...
حساب ابن سینا مولانا عطار و امثالهم از حساب آنها جداست که علم و عمل شان یکی بود .. اینکه به قول معروف مرتب نقل شد و قصه گفته شد و به نوعی به قول این شیخ( محسن قرائتی) نقال... که هر جا (می ماند )!!می گوید ..روای گفته ..راوی فلان و بهمان نوشته و هنوز اهل خرد نفهمیده اند ..این روای کیست و کجاست ؟و ایضن در مورد همین کار ناگشایان کذائی ..;که هر کسی که وارد دروازه ی عرفا شد ..از آنکه خوشش آمد ..یمین و یسار بافت و از آنکه نیم خوشش آمد ..نکیر و منکر نشاند و القصه...بماند که مثنوی هفت هزار کاغذی می طلبد...و همین عرفا ...که فقط به فقط مصرف فروشی داخلی داشته و عینهو چای( ربابه) نشان...حتا حاوی هیچ جایزه ای هم نبودند...مثال نزدیک اش..همین 405 وطنی و سمند و ممند و غیره...که کش ...ورهائی مثل بیافرا ..نیافرا..سوریه موریه ...طالب این معجون نان اند...و..باور کن که طنز نمی نویسم..چه سود و فایده که آدمی مرتب از این افراد ..فقط یک روی آن سکه را ببیند..
نوشتم که حساب ابن سینا و مولانا و عطار ها....سواست...
و باز شیخ بهائی می گوید...
.....................
گفتیم مگر که اولیاء ایم "نه ایم
یا عارف صفه ی صفائیم " نه ایم
آراسته ظاهریم و باطن نه چنان
القصه چنانکه می نمائیم " نه ایم
...
باقی بقای شما و همه......

محسن م ب چهارشنبه 14 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 16:13 http://after23.blogsky.com/

اگر بدانید من چقدر از شیخ ابولجس خرقانی خوشم می آید. و اگر بدانید که من چقدر از زن شیخ ابوالحسن خرقانی بدم می آید. آنقدر بولحسن را اذیت می کرد که شیخ در جایی گفته بود که -نسبت به ابوعلی سینا می دهند- وی را دیده بودند باری هیزم بر گرده شیری نهاده و از جنگل باز می گردد. شیخ نگاه پرسشگر را می بیند و می گوید: خاموش که تا جور اژدهایی چون او را نکشی شیری چنین بار تو را نمی کشد.

خوب خرقانی هم با اون جملات قصار ش در مورد زن ها تلافی کارای زن بد خلقشو در آورده
..
اونا هم با هم اینجوری خوش بودن

محسن م ب چهارشنبه 14 آذر‌ماه سال 1386 ساعت 16:21 http://after23.blogsky.com/

میخاستم در پایان کامنت قبلی سطر زیر را اضافه کنم که انگشت روی ماوس گذاشت اینست که اینجا کامنت را ادامه میدهم.: حالا با در نظر گرفتن متن بالا که خب خیلی مختصر بود و تعریفی که این شیخ من از عشق دارد، نوع عشق خودش نسبت به زنش کدام یک از انواعی است که نام برده شد.
سوزنده،؟ افروزنده؟ یا سازنده؟
خودم که اگر میتوانستم پاسخ بدهم دیگر شیخ را تحویل نمی گرفتم.

حتمن سازنده بوده دیگه

زهرا سه‌شنبه 24 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 17:41

از خواندن فرق بین عشق و دوست داشتن لذت زیادی بردم. ممنون. اما گاهی در آوردن مثال ها عصبانی هستید. اینکه آورده اید (دوست داشتن بدون چشمداشت) به شکل زیبا تری در آیین محمدی (کار را جز برای خدا انجام نده) آمده. فکر کنید که چه عظمتی دارد انسانی که به دین راستین عمل کند. من سالهای زیادی را صرف پیدا کردن معنی و مصداق عشق کرده بودم که به (اقتضای سن) جز سر خوردگی چیزی پیدا نکردم! حرف شما حرف دل من بود وبسیار چسبید.ممنوووووووون

فرشته یکشنبه 29 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 17:41 http://fershteh.aminus3.com

گفت: عشق سه است یکی سوزنده یکی افروزنده و یکی سازنده
...
دارم فکر می کنم ..کدام یکیش بیشتر ...در بین انسانها طرف دار
داره؟
.......
خیلی لذت بردم مخمصوصا از نوشته های ..پاتوق گور کن ها...