شاهنامه - ضحاک - گفتار اندر زادن آفریدون از مادر

January 1942 Dr Arthur Arberry, a member of the Arabic Committee and Editor of The New Age, wrote to Mojtabi Minovi, who became a Persian announcer for the BBC and a noted specialist on the Shahnameh. On January 4th, Minovi replied to a letter from Arberry: I would like Zahak depicted like Hitler with Mussolini and Tojo (or some other Jap) as the two snakes growing from his shoulders. The first scene may show Hitler thus presented, with Iblis disguised as a young cook in front of him. He outlined the verses from the Shahnameh that could be transposed into a modern propaganda tale leading to the ultimate fall of the tyrant. Zahak tied and broken is loaded in a heap on a mare to be conducted to his dungeon on the Mount of Dama Vend: but that is for the future to see ... Although the verses I have suggested do not refer to the present day, I prefer them to any modern original verse, because they are Firdawsi's own verses, and they are known to every Persian. My people are accustomed to putting new interpretation to old and familiar quotations.  EM Postcards Kem prepared the posters between March and October 1942. He prepared the booklet of five postcards to coincide with the Teheran Conference, held in Iran between 28 November and 2 December 1943, and to which was an official observer. During the conference, Roosevelt, Churchill, and Stalin signed a Declaration on Iran that committed the three powers to Iran's independence. The story is told in depth by Valerie Holman, "Kem's Cartoons in the Second World War," History Today, March 2002. Hitler, embodying Zahhak, sits on a throne, with a blossoming tree in the background. Hitler exults in the conquest and punishment of his enemies. Hitler anxiously dreams of the arrival of three saviors on horseback. Kavah waves his leather flag before Hitler. Kavah represents the spirit of revolt, and his flag represents the triumph of good over evil. The tree is now in full leaf. Kavah, holding aloft his flag, leads a weary horse bearing a bound and crownless Hitler, while the three-horsed saviors ride alongside.

گفتار اندر زادن آفریدون از مادر   برآمد برین روزگاری دراز   کشید اَژدها را به تنگی فراز     خجسته فریدون ز مادر بزاد   جهان را یکی دیگر آمد نِهاد   110 ببالید برسان سرو سهی   همی تافت زو فرّ شاهنشهی     جهانجوی با فرّ جمشید بود   بکردار تابنده خورشید بود     جهان را چو باران به بایستگی   روان را چو دانش به شایستگی     به سربر همی گشت گردان سِپهر   شده رام با آفْریدون به مهر     همان گاو که ش نام بَرمایه بود   ز گاوان وُرا برترین پایه بود   115 ز مادر جدا شد چو طاوس نر   به هر موی بر تازه رنگی دگر     شده انجمن بر سرش بخردان   ستاره شناسان و هم موبدان     که کس در جهان گاو چونان ندید   نه از پیرسر کاردانان شَنید     زمین کرده ضحّاک پر گفت و گوی   به گِرد جهان بر همین جست و جوی     فریدون که بودش پدر آبتین   شده تنگ بر آبتین بر ، زمین   120 گریزان و ز خویشتن گشته سیر   برآویخت ناگاه در دام شیر     از آن روزبانان ناپاک مرد   تنی چند ، روزی بدو بازخَورد     گرفتند و بردند بسته چو یوز   بروبر سرآورد ضحّاک روز     خردمند مام فِرِیدون چو دید   که بر جفت او بر چُنان بد رسید     فرانک بُدش نام و فرخنده بود   به مهر فِرِیدون دل آگنده بود   125 دوان داغ دل خسته ی روزگار   همی رفت پویان بدان مرغزار     کجا نامور گاو بَرمایه بود   که نابسته بر تنْش پیرایه بود     به پیش نگهبان آن مرغزار   خروشید و بارید خون بر کنار     بدو گفت کین کودک شیرخوار   ز من روزگاری به زنهار دار     پدروارش از مادر اندرپذیر   وُ زین گاو نغزش بپرور به شیر   130 وُ گر پاره خواهی روانم تُراست   گروگان کنم جان بدانکت هواست     پرستنده ی بیشه و گاو نغز   چُنین داد پاسخ بدان پاک مغز     که چون بنده بر پیش فرزند تو   بباشم پذیرنده ی پند تو     فرانک بدو داد فرزند را   بگفتش بدو گفتنی پند را     سه سالش پدروار از آن گاو شیر   همی داد هُشیار زنهارگیر   135 نشد سیر ضحّاک از آن جست جوی   شد از گاو گیتی پر از گفت وگوی     دوان مادر آمد سُوی مرغزار   چُنین گفت با مرد زنهاردار     که اندیشه یی در دلم ایزدی   فراز آمده ست از ره بخردی     همی کرد باید کزان چاره نیست   که فرزند و شیرین روانم یکیست     ببُرّم پی از خاک جادوسْتان   شوم با پسر سوی هندوستان   140 شوم ناپدید از میان ِگروه   برم خوبرخ را به البرز کوه     بیاورد فرزند را چون نوند   چو غُرم ژیان سوی کوه بلند     یکی مرد دینی بران کوه بود   که از کار گیتی بی اندوه بود     فرانک بدو گفت کای پاکدین   منم سوگواری از ایران زَمین     بدان کین گرانمایه فرزند من   همی بود خواهد سر انجمن   145 ببُرّد سر و تاج ضحّاک را   سپارد کمربند او خاک را     ترا بود باید نگهبان اوی   پدروار لرزنده بر جان اوی     پذیرفت فرزند او نیک مرد   نیاورد هرگز بدو باد سرد     خبر شد به ضحّاک یک روزگار   از آن گاو بَرمایه و مرغزار     بیامد از آن کینه چون پیل مست   مران گاو بَرمایه را کرد پست   150 جز آن هرچه دید اندرو چارپای   بیفگند و زیشان بپرداخت جای     سبک سوی خان فِرِیدون شتافت   فراوان پژوهید و کس را نیافت     به ایوان او آتش اندرفگند   بپای اندرآورد کاخ بلند     چو بگذشت بر آفْرِیدون دوهشت   ز البرزکوه اندرآمد به دشت     بر مادر آمد پژوهید و گفت   که بگشای بر من نِهان از نِهفت   155 بگویی مرا تا که بودم پدر ؟   کیم من ؟ به تخم از کدامین گهر ؟     چه گویم کیم ، بر سرِ انجمن ؟   یکی دانشی داستانی بزن     فرانک بدو گفت کای نامجوی   بگویم تُرا هر چه گفتی بگوی     تو بشناس کز مرز ایران زَمین   یکی مرد بُد نام او آبتین     ز تخم کَیان بود و بیدار بود   خردمند و گُرد و بی آزار بود   160 ز طهمورثِ گُرد بودش نژاد   پدر بر پدر بر همی داشت یاد     پدر بُد ترا ، مر مرا نیک شوی   نبُد روز روشن مرا جز بدوی     چُنان بُد که ضحّاک جادوپرست   ز ایران به جان تو یازید دست     ازو من نِهانت همی داشتم   چه مایه به بَد روز بگذاشتم     پدرْت آن گرانمایه مرد جوان   فدا کرد پیش تو روشن روان   165 سرانجام رفتم سوی بیشه یی   که کس را نه زان بیشه اندیشه یی     یکی گاو دیدم چو باغ بهار   سراپای نیرنگ و رنگ و نگار     نگهبان او پای کرده به کَش   نشسته به پیش اندرون شاه فَش     بدو دادمت روزگاری دراز   همی پروردیدَت به بر بر به ناز     ز پستان آن گاو طاوس رنگ   برافراختی چون دلاور پلنگ   170 سرانجام از آن گاو و آن مرغزار   یکایک خبر شد بر شهریار     بیامد بکشت آن گرانمایه را   چُنان بی زبان مهربان دایه را     وُ ز ایوان ما تا به خورشید خاک   برآورد و کرد آن بلندی مَغاک     فِرِیدون برآشفت و بگشاد گوش   ز گفتار مادر برآمد به جوش     دلش گشت پردرد و سر پر ز کین   به ابرو ز خشم اندر آورد چین   175 چُنین داد پاسخ به مادر که شیر   نگردد مگر  بازمایش دِلیر     کنون کردنی کرد جادوپرست   مرا برد باید به شمشیر دست     بپویم به فرمان یزدان پاک   برآرم از ایوان ضحّاک خاک     بدو گفت مادر که این رای نیست   تُرا با جهان سر بسر پای نیست     جهاندار ضحّاک با تاج و گاه   میان بسته فرمان او را سپاه   180 چو خواهد ، ز هر کشوری صدهزار   کمربسته او را کند کارزار     جزاینست آیین و پیوند کین   جهان را به چشم جوانی مبین     که هر کو نبید جوانی چَشید   به گیتی جز از خویشتن را ندید     بدان مستی اندر دهد سر بباد   تُرا روز جز شاد و خرّم مباد برداشت از سایت آریا بوم